156. Helen Dickson Powrót do Belhaven

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samochód zatrzymał się przed schodkami, na którychoczekiwał ich ubrany w eleganckie tweedy mężczyzna.- Oto Giles - powiedział szeroko uśmiechnięty Alex,wysiadając z samochodu.- Miło cię widzieć.- Podróżnicy wracają.- Giles roześmiał się i podszedł dosamochodu, aby otworzyć drzwi Annie.- Cieszę się, że panawidzę, Alex, i że jest pan w dobrym zdrowiu.- Anno, to jest Giles Burnet, od wielu lat sekretarz i czło�wiek do wszystkiego pani dziadka.- Witam w Belhaven, panno Preston.- Sekretarz skłoniłprzed nią głowę.- Miło mi w końcu panią poznać.- Witam pana.- Giles Burnet miał trzydzieści kilkalat, ciemne włosy i takież oczy.Chociaż wydawał się niecoszorstki w obejściu, to nie był pozbawiony życzliwości.Anna polubiła go od pierwszej chwili.- Zapraszam do środka.Dziadek polecił mi przyprowa�dzić panią niezwłocznie po jej przyjezdzie.I uparł się, żebyznieść go do biblioteki.Duma każe mu bagatelizować swojesłabości - powiedział do Anny konfidencjonalnym tonem.-Sefton zajmie się bagażami, Alex.- Ważny jest tylko bagaż panny Preston, Giles.Mój pro�szę zostawić w samochodzie, bo jadę dalej.- Nie zostanie pan? - Anna nie potrafiła ukryć rozczaro�wania.Usłyszał tak szczery żal w jej głosie, że aż go to poru�szyło.- Przykro mi, Anno, ale muszę jechać.Zamienię kilkazdań z Selwynem, a potem wracam do Londynu.Mam kilkaważnych spraw do załatwienia.Znów ten absolutnie niezłomny ton.Anna odwróciłagłowę.Zapowiedz jego wyjazdu nie powinna sprawić jej tylebólu.Czyżby jechał do Soni, do kobiety, którą kochał? Czytak bardzo się do niej śpieszył, że jej, Anny, chciał się jaknajszybciej pozbyć?- To znaczy, że naprawdę musi pan jechać - usłyszałaswój głos.- Rozumiem.I tak zajęłam zbyt wiele pańskiegocennego czasu.Zanim zdążyła się odwrócić i podążyć za Gilesem, Alexpodszedł do niej i chwyciłją za ramię.Wjego oczach dostrzegłaprzyjazny błysk.Długo wpatrywał się w jej twarz, aż w końcuprzesunął palcem wskazującym po jej podbródku.- Niech mi pani wierzy, Anno, że będzie tu pani dobrze.Bardzo przyjemnie wspominam naszą podróż.Była cudowna,ale czas wracać do rzeczywistości.To dotyczy nas obojga.Spojrzała mu głęboko w oczy i po raz pierwszy zrozumia�ła, że to rozstanie wcale nie jest dla niego takie łatwe, jak jejsię zdawało.ROZDZIAA SI�DMYAnna znalazła się w dużej sieni wyłożonej boazerią.Ro�zejrzała się z widocznym respektem.Wnętrze było wystaw�ne, na lśniących blatach stolików stały kosztowne bibeloty,a na ścianach wisiały oprawne w złocone ramy portretyprzodków.Wszystko zdawało się tu szeptać o pieniądzach.Atmosfera domu była trudna do określenia jednym słowem.Składały się na nią porządek, stulecia zmiennych kolei losu,wspomnienia mężczyzn i kobiet, którzy mieszkali w tychmurach.Ten dom niby żył, lecz brakowało w nim prawdzi�wego życia.- Giles, jak się ma lord Manson? - spytał z wyrazną tro�ską Alex.- Mniej więcej tak samo jak przed pańskim wyjaz�dem.Wczoraj był u niego doktor Collins.Bóle w stawachsą dokuczliwe, ale poza tym milord jest silny jak zawsze.Te�raz nawet jeszcze bardziej.- Posłał Annie znaczące spojrze�nie.- Pani przyjazd wiele dla niego znaczy, panno Preston.Milord zgodził się dzisiaj ze mną, że mamy ładny dzień,uśmiechnął się do pani Henshaw, kiedy podała mu śniadanie,i nawet nie zrugał pokojowej, która za pózno przyniosła mugazety.Anna chłonęła te informacje z prawdziwym zdumieniem.- Myślę, że powinniśmy udać się do pana domu - powie�dział Alex.- Selwyn ma orientację jak nietoperz i natych�miast wyczuwa obecność nowo przybyłych.Gdy prowadził ją przez sień, zwróciła uwagę na ciekaw�skich służących, którzy dyskretnie ich obserwowali.Zdawałasobie sprawę, że to właśnie ona budzi takie zainteresowanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki