CHRIS TVEDT MIKAEL 05.Kršg mierci (2010)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Normalnie nie, ale tutaj jest mowa o tygodniu, gdy popełnionodwa zabójstwa.Te dni musiały wyraznie się zapisać w pamięci wieluosób.Poza tym Frank twierdził, że wielokrotnie odwiedzali Vest�y.Warto to sprawdzić. Nie byłoby naturalniej zostawić to Frankowi?Nie chciałem zdradzić, że mu nie ufam, więc puściłem pytaniemimo uszu. Proszę, Magdo.Mogłabyś trochę popytać? Okej.Dowiedziałeś się czegoś o Thomasie? Czy nadal tammieszka?Przez chwilę bezmyślnie gapiłem się w przestrzeń, ale zarazoprzytomniałem.Thomas, jej mąż.Zupełnie zapomniałem, że obiecałemjej pomóc uporządkować tę sprawę. Nie miałem jeszcze czasu skłamałem. Jutro się tym zajmę.Nie padało, kiedy wychodziłem z biura, ale nie minęło też dużoczasu od poprzedniego oberwania chmury, a kolejne mogło nadejść ladachwila.Na twarzy czułem zimne i wilgotne wieczorne powietrze, którepachniało zbutwiałymi liśćmi i słonym morzem.To był zapach mojegomiasta.Miasta, gdzie jesień trwa przez dziewięć z dwunastu miesięcyw roku, gdzie latarnie i neonowe reklamy zawsze odbijają się w mokrymasfalcie, bruk jest wiecznie śliski i świeżo wymyty, a ciemne chmurymogą zalegać na niebie całymi miesiącami, niczym permanentnadepresja między górami.Chciałem wracać do domu, lecz nogi zaprowadziły mnie domrocznego pubu w ciemnej tylnej uliczce, w miejsce tak nijakie i liche,że nie zapuszczali się tam nawet moi klienci.Było to miejsce dla tych,którzy nie mieli już sił na popełnianie przestępstw.Mogli jedynie pićpiwo, co mi odpowiadało, bo ja też nagle nie dałbym rady zrobić nicwięcej.Pomyślałem o ojcu.O wszystkich niedomówieniach między nami.Rozumiałem, że już za pózno, że pewnych spraw nigdy sobie niewyjaśnimy.Moja matka opuściła nas, gdy byłem mały.Nigdy pózniej jejnie widziałem, nie wiedziałem, gdzie mieszka i czy w ogóle żyje.Potym, jak wyjechała, pytałem go, kiedy wróci.Pytałem codziennie, rano,podczas obiadu i wieczorem w łóżku.Robiłem tak całymi tygodniami, ażktóregoś dnia coś w nim pękło.Nie ruszył mnie, nie podniósł na mnieręki, a jedynie jak pamiętam całkiem spokojnym głosem powiedział,że ona nie wróci, że już jej nie zobaczymy i że się nami nie przejmuje,nie kocha nas, on zaś nigdy, przenigdy nie chce słyszeć o niej w swoimdomu.Najgorsze nie były słowa, które tylko potwierdziły wszystkie mojeokropne podejrzenia i niczym echo zawtórowały myślom, przez które cowieczór bezgłośnie płakałem w poduszkę.Tak naprawdę przeraziło mniespojrzenie ojca.Wyrażało desperacki smutek na granicy szaleństwa.Gruba żyła pulsowała mu intensywnie na skroni.Niczym fizyczny ciosodczułem lęk, że mogę stracić również jego, więc nigdy więcej niewspomniałem o matce w jego obecności.Zamówiłem kolejne piwo i pomyślałem o Synne.O tym, jak tegopopołudnia wyglądała w biurze, jak swobodnie, prawie niechlujnie sięubrała i upięła włosy w nastroszoną kitę, i jak to podkreślało jej młodość.Wyglądała niczym wyrośnięta nastolatka, która korzysta z gabinetutatusia.W lustrze nad barem przelotnie ujrzałem własną twarz.Całkiemsiwe włosy, już nie dystyngowane szpakowate skronie.Głębokiezmarszczki wokół ust.Podkrążone oczy.Wzrok tak cynicznyi zmęczony życiem, że pospiesznie zamówiłem jeszcze jeden kufel.W głębi mojej świadomości proces wisiał jak burzowa chmura,czarna i grozna, z każdym dniem bliższa.Czułem jej ciśnienie,wyczuwałem, jak ładuje atmosferę napięciem elektrycznym.Niechciałem o niej myśleć, więc poprosiłem o akevitt i piwo do popiciawódki.Wzniosłem toast do własnego lustrzanego odbicia.MikaelBrenne, były adwokat.Samotny jezdziec.Przestraszony.I, dzięki Bogu, już prawie pijany.Zamówiłem kolejny akevitt, pózniej jeszcze jeden.Echo z Vest�ydotarło do mnie przez gęstniejącą mentalną mgłę. Możemy prosić,płakać i błagać Pana o łaskę, lecz nie zostaniemy wysłuchani.Bo Pan nieda nam uniknąć prób, na które nas wystawia.To dlatego wszystkostworzył, także mrok ludzkiego serca.To słowa Kristiana Salomonsena z domu modlitwy.Miałemwrażenie, że słyszę jego głos, odległy, dochodzący z daleka, ale coś byłoz nim nie w porządku.Nie brzmiał do końca tak, jak go zapamiętałem.Nagle zdałem sobie sprawę, że to ja wypowiedziałem te słowa,wymamrotałem je zesztywniałymi wargami.Barman zerknął na mnie. Jeszcze jeden, kolego? zapytał. Chyba tego ci trzeba. ROZDZIAA 42 Co z tobą? Król Słońce popatrzył na mnie ze zdumieniem, alepo chwili wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nie, zapomnij o tym pytaniu.Woda sodowa, zapaszek z ust, drżenie rąk i przekrwione oczy.Wszystkie oznaki ekscytującego wieczoru.Ale. rzucił okiem nazegarek .jest już popołudnie, w sumie prawie wieczór, a tywyglądasz, jakbyś dopiero się obudził [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki