Belinda Alexandra Złote kolczyki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A nie doprowadzać ich naskraj samobójstwa!Uświadomiłam sobie, że będziemy zmuszenizmienić swój styl, jeśli Diego wciąż miał na naszarabiać.Zbierałam na targu porzucone kwiatyi przebrana za kwiaciarkę, wślizgiwałam się do teatrówi kabaretów, żeby oglądać współczesne występy tancerekflamenco.Dopiero wówczas pojęłam zmiany, jakie siędokonały: uroda i stroje tancerek były ważniejsze od ichumiejętności i żaden z wykonawców nie śpiewał już poandaluzyjsku.Wszyscy używali dialektu kastylijskiego.Flamenco, ze swymi baletowymi pozami i pracą nóg,stało się jeszcze jednym hiszpańskim tańcem.Niemówiłam Manuelowi, ale tylko nielicznym tancerkomtowarzyszyli gitarzyści.Większość tańczyła przydzwiękach pianina.Chłonęłam wszystko jak wtedy,gdy siostry Manuela uczyły mnie tańczyć odargentyńskich tańców folklorystycznych, po karbowanewłosy Raquel Meller.Miałam świadomość, że łączęw sobie to, co najlepsze w obu tych światach: byłamAndaluzyjką wychowaną przez Cyganów i zamierzałamto wykorzystać.Młoda kobieta, którą stałam się w wiekuosiemnastu lat, nie była tą niewinną ośmioletniądziewczynką.Ocalałam i miałam instynktsamozachowawczy.Zapominałam o mrocznym aniele ,kiedy kierownicy teatru dawali nam jeść i płacili zawystępy.Jeśli chcieli, żebym wirowała po sali, łopoczącspódnicą, robiłam to.Kiedy zaczęłam tańczyć z kastanietami pożyczonymi od tancerki, która nie zamknęła swojejgarderoby, Manuel uznał, że sprawy zaszły za daleko. Przestań paradować po scenie z tymi stukotkami.Po tym wszystkim, czego nauczyłaś sięode mnie i Franciski& Nie masz żadnych zasad.Wzruszyłam ramionami.Może nie miałam zasad,ale dzięki ryżowi i makaronowi, którymi objadałam sięod miesiąca, pierwszy raz w życiu miałam krągłe piersii biodra.Podczas gdy ja nabierałam sił, Francisca marniaław oczach.Nudności i wymioty były coraz częstsze.Niemiała nawet siły, żeby iść na targ i wróżyć aniposiedzieć na plaży i popatrzeć na morze.Siostra Manuela, Pastora, pomagała jejprzygotowywać napary lecznicze.Francisca uczyłaPastorę, odkąd ta była dzieckiem, żeby zastąpiła ją jakochovihani, gdy nadejdzie jej czas.Kiedy jednak w moczuFranciski pojawiła się krew, zaczęłam odkładać częśćzarobionych pieniędzy ryzykując, że Diego podbije mioko albo naderwie ucho żeby kupić nowoczesnelekarstwa, które dodawałam jej do herbaty.Franciscapowiedziała mi, że to kara za to, iż porzuciła swojątacho Romano drom, prawdziwą cygańską ścieżkę, alelekarz, któremu opisałam symptomy, powiedział, żenerki Franciski przestają pracować.Kiedy zaczęła mieć problemy z oddychaniemi przestała jeść, Diego kazał wynieść ją z chaty.Był tostary cygański rytuał, według którego umierający niepowinien odchodzić we własnym domu, inaczej jegoduch zostanie w nim uwięziony.Cyganie z całejHiszpanii przybywali, żeby oddać hołd Francisce.W tamtym okresie nie tańczyłam.Byłam zajętaorganizowaniem noclegów dla coraz liczniejszychgości.Pewnego wieczoru, gdy oddech Franciski stał siępłytki i urywany, razem z Pastorą odesłałyśmy gości,żeby umyć staruszkę i przygotować ją do podróżyw zaświaty.Po śmierci nie wolno było nam jej dotykać.Ubrałam ją w swoją sukienkę do flamenco, bo był tonajlepszy strój, jaki miałam.Francisca spojrzała na Pastorę. Jeśli Cyganie zapomną, jaki jest prawdziwy celnaszego istnienia& żeby uzdrawiać drzewa i zwierzęta,pomagać im i być dobrymi dla payos& to, niestety,czeka ich straszny los.Widzę złowrogą chmurę, którakłębi się nad Europą, pochłania ją i zabiera ich ze sobą.Opowiedz im o tym, ostrzeż ich.Potem odwróciła się do mnie i dotknęła mojegopoliczka. Nie pozwól, żeby Diego cię nękał.Nie jesteśpaya; jesteś jedną z nas.Zawsze nią byłaś.Pamiętaj, żemasz w sobie cygańską magię.Po tych słowach uśmiechnęła się znacząco,zamknęła oczy i wydała ostatnie tchnienie.Laska Franciski i jej zioła zostały umieszczoneobok niej w trumnie.Następnie mężczyzni rozebrali jejchatę, a to, czego nie dało się usunąć, zostało spalone.Patrzyłam, jak dym szybuje ku niebu, i przypomniałamsobie, co mi powiedziała.Masz w sobie cygańską magię.Problem w tym, że nie wiedziałam, czy wciąż wierzęw istnienie magii.Wszyscy, których kochałam,odchodzili przed czasem.Po śmierci Franciski zamieszkałam z siostramiManuela w ich lepiance.Przeprowadzka uratowała miżycie, bo dwa dni pózniej ogromna fala wdarła się naplażę, niszcząc kilka chat.Woda porwała Manuela, kilkapsów i kury.Psy dopłynęły z powrotem do brzegu, kurywyłowiono, ale Manuela i jego gitary nie udało sięodnalezć. Sprowadziłaś na niego nieszczęście tymi swoimitańcami! oskarżała mnie Blanca.Ona i inni Cyganie zaczęli mnie unikać, dopókiDiego nie ogłosił się moim opiekunem i oświadczył, żepod jego przewodnictwem zacznę zarabiać tylepieniędzy, że już niebawem będę w stanie utrzymać całyklan.W Barcelonie istniał wówczas klub Villa Rosa,w którym występowali najlepsi tancerze flamencoz całego kraju.Właścicielem był gitarzysta flamencoz Madrytu, niejaki Miguel Borrull.Wkrótce klubokrzyknięto Katedrą Flamenco.Krążyły plotki, żebogate se�oritas zatrudniały artystów z Villa Rosa, żebywystępowali na organizowanych przez nie fiestach,gdzie szlachetne wino lało się strumieniami,a tancerzom płacono w brylantach.Mówiło się nawet, żesam król przychodził do klubu w przebraniu za każdymrazem, gdy przyjeżdża do Barcelony.Zamiast więcwysyłać mnie na przesłuchania do rozmaitych lokaliprzy Rambli, Diego postawił sobie za cel zatrudnieniemnie w Villa Rosa.Zabrał mnie tam pewnego mroznego wieczoru.Miałam na sobie żółto-zieloną sukienkę w grochy,z długimi do łokci, marszczonymi rękawami, którąpożyczyła mi Juanita.Była na mnie za duża i cały czasmusiałam ją poprawiać.Staliśmy z Diegiem nachodniku, trzęsąc się z zimna.Chociaż nie miał pojęciao świecie flamenco, był zuchwały i pewny siebie.Przyniósł ze sobą torby pełne grzybów zebranych tegodnia przez kobiety z klanu.Zamierzał przekupić nimitancerzy flamenco i w ten sposób dostać się do klubu.Pierwszy był chudy mężczyzna z nabiegłymi krwiąoczami i kręconymi włosami, który postawił kołnierzpłaszcza, chroniąc się przed zimnem. Przepraszam, se�or! zawołał do niego Diego.Moja siostrzenica jest utalentowaną bailaora.Gdybyzechciał pan poświęcić nam chwilę i zobaczyć jaktańczy, damy panu te&Mężczyzna nawet się nie zatrzymał.Diego nie od razu rozpoznał kobietę, którawysiadła z taksówki i skierowała się w stronę klubu, aleja ją poznałam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki