Porucznik Diabła Maria Fagyas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Proszę nie udawać naiwnego - powiedział Kunze.- Rozumiem.Otrułem Madera, próbowałem otruć dziewięciuinnych oficerów, a także i Klarę.- Zrobił pan to czy nie? Oburzony Dorfrichter pokręcił głową.- Oczywiście, że nie! Ani Klary, ani Madera! Nikogo!- W porządku - odparł uprzejmie Kunze.- Dokona sięekshumacji.Na szczęście medycyna sądowa poczyniła ogromnepostępy.Można już teraz wykryć przyczynę zgonu nawet wparę lat po pogrzebie.- Obrócił się do Stoklaski i rzekł: -Odprowadzić porucznika do celi.Dorfrichter podniósł się i stał spoglądając na widoczne przezokno dachy kamienic.- Mówiłem już panu, że groziła samobójstwem.Już wKecskem�t miewała dziwne nastroje.Jednego dnia była pełnawigoru, a następnego zanosiła się od płaczu.Być może zażyłatruciznę, ale ja nie miałem z tym nic wspólnego.Kunze nic na to nie odpowiedział.Był zadowolony zprzebiegu rozmowy.Z początku obawiał się, że wątpliwości,jakie żywił, będą mu przeszkodą w prowadzeniu przesłuchania,ale okazało się inaczej.Czuł się teraz swobodniejszy niż napoczątku, kiedy zaczynał śledztwo.Długo i wytrwale tropił, ażzdobycz znalazła się w zasięgu strzału.Był przekonany, że KlaraBrassay zmarła na skutek otrucia i że Peter Dorfrichter maczałw tym palce.Zatelefonował do inspektora Weinbergera ipoprosił go o przeprowadzenie ekshumacji ciała oraz sekcjizwłok Klary Brassay.W tym samym czasie wysłano dwóch agentów na Węgry domiasteczka, gdzie wielebny Brassay troszczył się o potrzebyduchowe trzódki swych wiernych, by go wypytać o rzeczyosobiste córki pozostawione w pensjonacie pani Kralik.Róża wróciła z Grazu któregoś dnia pod wieczór.KiedyKunze zjawił się w domu, zdążyła już przebrać się wnajstrojniejszy szlafroczek.Nie wiedziała, że Kunze nie cierpipodobnych ubiorów, ponieważ rzadko kiedy robił uwagi natemat jej garderoby.Gdyby go zapytała, co sądzi o jej nowymstroju, odpowiedziałby niezmiennie, że jej w tym do twarzy,choćby nawet był innego zdania.- Wuj Paul zapisał wszystko mnie - powiedziała,ledwie tylko Kunze wszedł do domu.- To znaczy, prawiewszystko, bo trzeba będzie jednak wypłacić jego gospodynidziesięć tysięcy koron w gotówce.Podejrzewam, że oddał jejtakże część akcji.Nie wykluczone, że je sobie wprostprzywłaszczyła.Nie będę już robić o to kwestii, główniedlatego, żeby nie wstrzymywać toku spraw.Adwokat jestzdania, że uda mu się załatwić wszystko w dwa miesiące.Dzisiaj mamy dwudziesty grudnia, więc do końca lutego byłobyjuż po wszystkim.Możemy zatem planować ślub na marzec.Czyż może być stosowniejsza pora niż idy marcowe?- Dlaczego idy marcowe?- Bo to jakby wprost idealny dzień,- Ale nie dla Cezara.Zarzuciła mu ręce na szyję.- Nie jesteś szczęśliwy?Nie czuł się wcale szczęśliwy, ani z powodu projektówmałżeńskich, ani mocnego uścisku, którym go otoczyła.Szlafroczek zsunął się jej z pulchnego ramienia i przyszły muna myśl oskubane z piór tuczone węgierskie gęsi wiszące nastraganie, który mijał po drodze do domu.Odsunął jądelikatnie.Pulchność jej ciała budziła w nim wyrazną tęsknotędo szczupłych, silnych ramion, smukłych nóg, cienkichsprawnych palców i mocno sklepionego torsu pod napiętą,chłodną skórą.Słyszał, jak powiedziała:- Nie wyglądasz na szczęśliwego - a jej wielkie, błękitne oczywydawały się pełne wyrzutu.- Jestem trochę zmęczony - skłamał całując ją lekko w czoło.Zastanawiał się, co porucznik Dorfrichter zrobiłby na jegomiejscu.Pewnie wyszedłby z mieszkania, żeby już nigdy tu niepowrócić, nie zważając na wymowę tych błękitnych oczu.Zdawał sobie sprawę, że nadeszła właśnie odpowiednia chwila,by zerwać całkowicie łączące go z Różą więzy, bo inaczej skażesiebie, jak to określił Dorfrichter, na dożywotnią niewolę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki