[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dlategoosłupiałam słysząc to, co cesarzowa powiedziała wielkiemuksięciu w mojej obecności, a co zwierzyłam jej dla dobrajej siostrzeńca i to ona sama obracała teraz, niby mordercząbroń, przeciwko mnie.Wielki książę zdumiony tąkonfidencją rzekł: Tej historyjki zupełnie nie znałem.Jestpiękna i też dowodzi jej złości".Myślałam w duchu: Bógjeden wie, czyjej złości dowodzi".Od Brockdorfa JejCesarska Mość przeszła gwałtownie do stosunków międzyStambkem a hrabią Bestużewem, mówiąc do mnie: Ciekawe, jakie można znalezć usprawiedliwienie na to, żeznosił się z więzniem stanu".Ponieważ w tę sprawę niebyłam zamieszana ani też nie ciążyło na mnie podejrzenie,milczałam, jakby jej słowa mnie nie dotyczyły.Cesarzowapodeszła tedy do mnie i powiedziała: Wtrącasz się pani wwiele spraw, które ciebie nie dotyczą, nie odważyłabym siętego czynić za panowania cesarzowej Anny.Jak naprzykład ważyła się pani posyłać rozkazy marszałkowiApraksinowi?" Odparłam ,,Ja! Nigdy mi to nawet w myślinie postało". Jak rzekła może się pani zapieraćkorespondencji z nim.Pani listy leżą tam, na toaletce", iwskazała na nie palcem. Pani nie wolno korespondować".Wówczas odparłam: To prawda, że przekroczyłam tenzakaz, i proszę o wybaczenie.Jednakże skoro moje listy sątutaj, to te trzy listy mogą przekonać Waszą CesarskąMość, że nigdy nie dawałam mu rozkazów, ale w jednymliście powtórzyłam, co się mówi o jego postępowaniu". Przerwała mi mówiąc: Po co mu pani o tym pisała?" Poto odparłam z całą prostotą ponieważ się o niego tro-szczyłam i lubiłam go.Prosiłam, ażeby wypełniał pani roz-kazy.Co do dwóch innych listów, w jednym są tylko gratu-lacje z okazji narodzin jego syna, a w drugim życzenianoworoczne".Na to odparła: Bestużew twierdzi, że listówtych było jeszcze wiele".Odpowiedziałam: ,,Jeśli Bestużewtak mówi, kłamie". Dobrze oświadczyła skoroBestużew rzuca oszczerstwa na panią, każę go wziąć natortury".Sądziła, że mnie tym przestraszy.Odparłam jejjednak, że jako suwerenna władczyni może czynićwszystko, co uzna za właściwe, ale że do Apraksinanapisałam tylko trzy listy.Zamilkła i najwidoczniej zaczęłaznów zbierać myśli.Zapisuję najważniejsze miejsca tej rozmowy utrwalone wmojej pamięci, wszystkiego powtórzyć nie sposób, gdyżrozmowa trwała co najmniej półtorej godziny.Cesarzowaprzechadzała się po pokoju, zwracając się to do mnie, to doswego siostrzeńca, a najczęściej do hrabiego AleksandraSzuwałowa, z którym wielki książę nieustanniepodejmował rozmowę, gdy tylko Jej Cesarska Mośćodzywała się do mnie.Powiedziałam już wyżej, że JejCesarska Mość wyglądała na bardziej zatroskaną niżzagniewaną, co się zaś tyczy wielkiego księcia, towszystkie jego słowa podczas tej rozmowy przesycone byłyżółcią, wrogością wobec mnie, a nawet oburzeniem.Starałsię wszelkimi sposobami wzbudzić niechęć Jej CesarskiejMości do mnie, sposobów jednak używał głupich i więcejw tym, co mówił, było rozdrażnienia niż racji, nie udało musię więc i cesarzowa w swej mądrości i przenikliwości brałamoją stronę.Ze szczególną uwagą i mimowolną aprobatąsłuchała ona mych stanowczych i umiarkowanychodpowiedzi, których udzielałam panu małżonkowizachowującemu się tak, iż jasne było jak dzień, że chceopróżnić moje miejsce i, jeśli się tylko da, usadowić na nimswą ówczesną kochankę.Na to jednakże nie przystałabyzapewne ani cesarzowa, ani też Szuwałowowie, którzy niezechcieliby mieć nad sobą hrabiów Woroncowow.Prze-chodziło to jednak zdolność sądu Jego CesarskiejWysokości, który zawsze uważał za możliwe to, czego pragnął, i wzią-wszy sobie coś do głowy, nie chciał wiedzieć o żadnychprzeciwnościach.Doprowadził wreszcie do tego, żecesarzowa podeszła do mnie i rzekła po cichu: Mam panijeszcze wiele do powiedzenia, ale nie mogę teraz, bowiemnie chcę, żebyście się jeszcze bardziej pokłócili".Oczyma iskinieniem głowy dała mi znak, że nie chce mówić więcejprzy innych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
