Luceno James Maska Zorro

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Może mi pan opowiedzieć po drodze o wszystkim, czego do tej porypan dokonał, kapitanie Love.Chcę być tu z powrotem na długo przed świtem.Love wskoczył na konia.Z łęku jego siodła zwisał jutowy worek, w któ-rym tkwiło coś kulistego, wielkością przypominającego ludzką głowę.- To nie powinno stanowić problemu, sir.Kalifornijskie drogi są teraz owiele bezpieczniejsze, niż były do niedawna.Aby dotrzeć do więzienia Talamantes, musieli jechać zaledwie dwie go-dziny nowo wytyczoną drogą, która biegła wzdłuż wybrzeża i łączyła SantaBarbara z San Pedro.W przeciwieństwie do kolonii karnej w Todos Santos wStarej Kalifornii Talamantes od zawsze było zarezerwowane dla niepopraw-SRnych przestępców niskiego pochodzenia: rabusiów napadających na drogach,zabójców, przestępców na tle seksualnym i tym podobnych.Budynek więzie-nia - ponura bryła z nieciosanego kamienia i rozkładającego się już drewna -stał nad bagnistym ujściem rzeki, którego słonawa woda, jak mówiono, była wstanie otruć każdego, kto do niej wejdzie, już nie mówiąc o tych, którzy się jejnapiją.Opodal jednej ze ścian budynku około dwóch tuzinów grubo ciosanychkrzyży znaczyło miejsce, które służyło jako więzienny cmentarz.Podczas drogi Montero i Love rozmawiali o tych trzech latach, które mi-nęły od ich spotkania w Meksyku w towarzystwie prezydenta Santa Anny.Love spędził ten okres w Los Angeles, podczas gdy Montero odwiedził międzyinnymi Argentynę i Peru.Dojechawszy do celu, przywiązali swe konie do bariery u bram więzieniai zażądali od obdartych strażników, by zaprowadzili ich natychmiast do nad-zorcy.Wewnątrz budynku wielkie szczury przemykały przez ciemne kałużewody kapiącej z sufitu, a bolesne jęki dobywały się z ciemnego wnętrza wię-zienia.Ciemne pręgi pod przytwierdzonymi do ścian kajdanami mogły równiedobrze być śladem rdzy jak i krwi.Nieświeżo cuchnący korytarz kończył sięna maleńkim pomieszczeniu, które różniło się od otaczających go cel tylkotym, że nie było w nim drzwi z żelaznych prętów.Prawdę mówiąc, pomiesz-czenie pozbawione było jakichkolwiek drzwi.Niesiona przez strażnika latarnia rzuciła skąpe światło na leżące we wnę-trzu ciało niechlujnego mężczyzny w nieokreślonym wieku.Na podłodze obokzapadłego wojskowego łóżka stał dzban, który musiał być wcześniej pełentequili lub aguardiente.Love podszedł do rozsypującego się stołu, wziął z nie-go miednicę i chlusnął jej brudną zawartością na twarz chrapiącego mężczy-zny.Wyrwany z nieprzytomnego snu nadzorca usiadł gwałtownie, wymachu-SRjąc wokół siebie rękami.Mrugając oczami, dojrzał najpierw Love'a, a potemMontero.Widok przybyłych najwyrazniej napełnił go przerażeniem, gdyż za-czął na oślep szukać swego pistoletu, który Love już wcześniej odsunął pozazasięg jego ręki.- Kim jesteście? Czego ode mnie chcecie?Montero opuścił kaptur peleryny, aby odsłonić swoją twarz, która niezmieniła się zbytnio od jego ostatniego pobytu w Talamantes w 1822 roku.Przybyło mu tylko nieco siwizny w brodzie i miał wyższe czoło.Rozpoznając go, nadzorca natychmiast poderwał się na nogi i zaczął po-rządkować swój niechlujny ubiór.Przecierając rękawem mokrą twarz, usiłowałjednocześnie zasalutować, omal nie wtykając sobie kciuka w oko.- Don Montero! Czy to naprawdę pan, czy widzę ducha?!Zimny uśmiech pojawił się na twarzy Montero.- To ja we własnej osobie, sierżancie Romero, a nie żaden duch z twojejbutelki.Wysłałem wiadomość, że macie mnie oczekiwać.- Tak, se�or, oczywiście, wysłał pan.Ale to musiało być ze trzy lata te-mu.To myślałem.- Co myślałeś?- Proszę mi wybaczyć, se�or, ale nie brakuje sposobów na to, żeby czło-wieka spotkał przedwczesny koniec na tym świecie.Upychając koszulę w spodniach i nieco się wyprostowując, Romero spo-glądał podejrzliwie na Love'a.- Czym mogę służyć, se�ores?- Przyszedłem odwiedzić jednego z więzniów - odparł Montero.- A który to, se�or?- Dawny wróg - powiedział Montero bardziej do siebie niż do sierżanta.Potem otrząsając się z krótkiego zamyślenia, dał krok w kierunku Rome-SRro.- Ten więzień nazywa się Diego de la Vega.- De la Vega - powtórzył strażnik, pocierając w zamyśleniu zarost na po-dwójnym podbródku.- Proszę mi wybaczyć, don Montero, ale tutaj tylu przy-chodzi i odchodzi, że prawie już nie potrafię ich spamiętać.Nawet grzebiemyich bez nazwisk.- Został tu przywieziony dwadzieścia lat temu - dodał Montero, mrużącoczy.- Dwadzieścia lat! O, to na pewno musiał do tej pory umrzeć, se�or.Montero pokręcił ponuro głową.- Nie de la Vega.Miał powód, żeby się trzymać przy życiu.Niosąc latarnię w ręce, nadzorca prowadził Montero przez cuchnące ko-rytarze więzienne, a strażnik o nazwisku Ordaz zamykał ten pochód.Im bar-dziej zagłębiali się w lochy Talamantes, dobiegające do ich uszu bolesne jękistawały się coraz głośniejsze i natarczywe.Woda ściekała z kamiennych ścianjak pot z pleców robotnika, a oczy niezliczonych gryzoni błyskały w ciemno-ści.- Bywa gorszy los niż śmierć - rzekł Ordaz.- Ja też tak kiedyś myślałem - odparł Montero.- Ale obawiam się, że za-miast słuchać zdrowego rozsądku pozwoliłem wtedy na to, by kierowały mnąemocje.Romero przysłuchiwał się rozmowie, prowadząc ich w dół krętą kamien-ną klatką schodową.- Dostałem kiedyś obietnicę awansu za służbę tutaj - odezwał się wresz-cie.- Może pan pamięta, don Montero.- Współczuję ci, że twój awans został opózniony.Ale sądzę, iż powinie-neś się cieszyć, że masz pracę.SRRomero zmarszczył brwi ze złości, ale nic nie odpowiedział.Otworzyłdrzwi u dołu schodów i wskazał im ręką, by weszli w wąski korytarzyk, poktórego obu stronach widniały rzędy zamykanych żelaznymi kratami cel.Napodłodze stały kałuże brudnej wody, a z cel bił nieznośny odór.Montero czułsię jednak podekscytowany.- On jest tutaj - powiedział przez przyłożoną do nosa i ust chusteczkę.-Czuję to.Romero rozkazał Ordazowi i dwóm innym strażnikom, by otworzyli cele.- Powiedział pan: de la Vega.Wygląda na to, że to szlachcic.Od dłuższe-go czasu nie mamy tu takich zbyt dużo.- On był znany pod innym imieniem.Pod imieniem, które, jak tutejsi lu-dzie uważali, miało w sobie magiczną moc - rzekł Montero.- Magiczną moc - powtórzył Romero.- Więc musi pan mówić o tym ban-dycie znanym jako Zorro.Od dawna krążą plotki, że jest wśród naszych więz-niów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki