Józef Ignacy Kraszewski Anafielas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ze i na y a zew i Anafielas 306Ni sił ojczyznę z zł�j poówignąć�t y � toni,Sąsiady�t y � zwalczyć, upokorzyć pany.Na próżno na koń siadł z szłykiem na głowie.Zmieli się z mnicha rycerza kniaziowie,I jedn�j nocy w Włoóimierza groóieMiecz zdradny�t y � w piersi bezbronne posłali;Krew upłynęła ostatnia w cnym roóie,Oni się ciesząc, na bezpańską gnaliLitwę sierotę, co po swoich panachNa mchem zarosłych płakała kurhanach.I Krzyżak leciał część swojego łupuGarnąć, Lach leciał na wołyńskie włości,Rusin Krewiczan chciał wziąść�t y t bez okupu,A kniazie Litwy w wzajemn�j się złościNad trupem matki o puściznę�t y u bili,Krwią swoją ziemię użyżniając�t y v wrogów,I jeden z drugim tłukli i walczyli,Zwięcąc na przemian wiarę swą i Bogów.I długie walki, długie były boje,Aż Gedymina�t y w prawicą objętaLitwa na rany zapomniała swoje�t y x ,Ale o zemście we wnukach pamięta.Walczył Gedymin, walczy Olgierd�t y y z bratem,W karki sąsiadów tnie ciężkim bułatem�u p p ,A każde cięcie krwi strumień wyciska;Leje się! Lecz cóż na krwi Litwa zyskaGVIIIBiruta sieói u złot�j kąóieli,I z wolna, myśląc, wyciąga nić długą;Ilekroć wzrokiem spotka się ze sługą,Pyta o pana, czy go nie wióieli? Powieócie, Kiejstut nie wraca z wyprawy?Nie słychać trąbki? nie widać kurzawy? A słuóy milczą, cisza wpośród grodu,Cisza na jasn�m i gładki�m jeziorze,Nie pyli droga.Drogą od zachoduWracać powinien Kiejstut o t�j porze,A jego ni� ma! Dnie samotne płyną,I tęskni�j z każdą przebytą goóiną.Ni� ma Kiejstuta! Czy znowu KrzyżacyWzięli w niewolę zaciętego wroga? Powieó mi, wietrze, powieócie mi, ptacy�u p �,�t y � n óiś popr.pisownia: podzwignąć.�t y �s s a óiś popr.forma B.lm: sąsiadów.�t y � a n (daw.) zdraóiecki.�t y t óiś popr.: wziąć.�t y u na óiś: spuścizna.�t y v n a óiś popr.pisownia: użyzniać.�t y w e n a.e n, litew.e nas (ok.1275 1341) wielki książę litewski, ojciec m.in.Olgierdai Kiejstuta, óiadek Witolda i Jagiełły.�t y x na an a n a a s e o ranach zapomniała swoich.�t y y l e e n (ok.1300 1377) wielki książę litewski, syn Giedymina, ojciec m.in.Jagiełły.�u p p a tu: miecz pochoóący z Persji lub Turcji, wykuty ze stali damasceńskiej.�u p � a óiś popr.: ptaki.ze i na y a zew i Anafielas 307Czemu gród pusty, czemu milczy droga?Powieó, kukułko, zwiastunko dobrego,Czemu mi pana nie widać mojegoGCzemu łodz�u p � jego jeziora nie porze�u p �?Nie słychać rogu, którym żonę wita?Tyle już razy zagasały zorze,A wzrok Biruty próżno się oń�u p t pyta;I ranki wschoóą, i noce zapadną,Dokoła z wieścią nie spotkać się żadną.Czego tak długo bawi się na %7łmuói?Wszak pobiegł tylko na krzyżackie włościNa siwym koniu, z małą garścią luói,Z żagwią i mieczem do Krzyżaków w gości;Wszak nasze wojny, jak burzy nachody,Nazajutrz po nich jednym śladem�u p u szkody.I czas powrócić, dość komturów gonić.Dwaóieścia ranków, jak już ni� ma wieści.Biruta ciche łzy poczęła ronić,A sercem przestrach owładnął niewieści.Czy Kiejstut o sw�j zapomniał roóinie,I góieś z obcemi czas mu mil�j płynie?Ona wygląda sama; przy j�j bokuNi� ma Danuty Danuta daleko!Xiążę�u p v Mazowsza uwiózł ją od roku;Pod obcym dachem, pod cuóą opieką;Młode się óiewczę w Laszy kraj dostało,A matce po ni�j łzy puścizną całą.Ni� ma Witolda Witold nie wytrzymaU kolan matki; on w podworce bieży�u p w ,Koni, orężów�u p x szukając oczyma,Wieści o wojnie u starych rycerzy;Pyta i słucha sercem stare óieje,I ręka drga mu, a głowa szaleje.I teraz matkę odbieżał�u p y stroskaną,Ponad jezioro leci z starym Grydą;Młoóieńczą głowę sparł mu na kolano,A myśli jego już na boje idą,Już ostrzy miecz swój i konia dosiada,Z ogniem i śmiercią lecąc w kraj sąsiada.A matka duma i patrzy po droóe Droga ciemnieje, zachód gaśnie cały.Oczy j�j we łzach, serce j�j we trwoóe,Duchy do uszu złowrogie szeptały,�u p � óiś popr.pisownia: łódz.�u p � a (daw.) pruć.�u p t (daw.) o niego.�u p u e n la e jedynym śladem są.�u p v óiś popr.pisownia: książę.�u p w e óiś popr.forma: biegnie.�u p x óiś popr.w lp.: oręża.�u p y a e a (daw.) odjechał od matki; zostawił matkę.ze i na y a zew i Anafielas 308Sen ciężki w nocy pierś cisnął stroskaną;Nie ustał, choć ją rozbuóiło rano.Słucha w oddali cóś�u �p zatętnia�u �� głucho,Któś�u �� drogą pęói.Kąóiel z rąk wypadła,Wstała, nastawia niespokojne ucho,Ręce złamała�u ��, na twarzy pobladła,I chciałaby się rzucić na jezioro,Płynąć, by wieści dostać o nim skoro.Już widny�u �t tuman.Może gnają stada?Może z pol�u �u luóie wracają na sioła�u �v ?Nie bo j�j serce o wieści powiada,Nie bo j�j serce wielkim głosem woła: Kiejstut powraca z daleki�j wyprawy!Lecz czy zwycięztwem�u �w , czy swą raną krwawy? I róg się ozwał na przeciwnym brzegu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki