Feehan Christine Mroczny Ksišżę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myśla� o rodzicach, g�ównie o matce.On odkry� jej zw�oki.Twój dom.Poczucie winy.Pożar.- Grigori przyjrza� się niebu nad ich g�owami powolnym, uważnym spojrzeniem bladych,srebrzystych oczu.Jego twarz nie zmieni�a się ani na jotę, pozosta�a chmurna.Wygląda� groznie.Jakby ostrzega�.Chociaż minę mia� obojętną, Michai� wyczuwa� w nim tegopotwora, dzikiego, nieokie�znanego, który usi�owa� zerwać się z uwięzi.Wymienili spojrzenia w bezradnym porozumieniu.Kolejna wojna.Jeszcze więcej śmierci.Imczęściej mężczyzna musia� zabijać, tym bardziej niebezpieczne stawa�y się podszepty mocy -wzywa�y do stania się wampirem.Przemoc stanowi�a jedyną rzecz, która żyjącemu od stulecimężczyznie pozwala�a przez chwilę coś poczuć.Już samo to stanowi�o straszliwą pokusę wciemnym, beznadziejnym świecie.Grigori odwróci� wzrok, nie chcąc widzieć wspó�czucia wypisanego na twarzy Michai�a.-Nie mamy wyboru, musimy jakoś podważyć jego wiarygodność.-Najpierw trzeba zadbać o bezpieczeństwo Raven, musi być strzeżona, potem zajmiemy się tymproblemem - powiedzia� stanowczo Michai�.-Twoja kobieta jest bardzo delikatna - ostrzeg� cicho Grigori.- Sprowadz ją na powierzchnię iubierz, zanim ją obudzę.Michai� pokiwa� g�ową.Grigori przejrza� jego intencje Nic nie może przypominać Ravenzimnego grobu.Jacąues i Grigori poszli g�ębiej w las, żeby zapewnić Michai�owi trochęprywatności.Dopiero kiedy Raven znalaz�a się bezpiecznie w jego ramionach, Michai� pomyśla� otym, żeby ją ubrać w amerykańskie ciuszki.Wyczarowa� niebieskie dżinsy i koszulę z d�ugimirękawami, rzeczy z naturalnych w�ókien, �atwych do manipulowania przez Karpatianina.Grigori.Raven obudzi�a się niechętnie, mia�a zaciśnięte gard�o, usi�owa�a zaczerpnąć powietrza wrozpalone p�uca.By�a zdezorientowana, spanikowana, rozpaczliwie walczy�a.-Poczuj powietrze na swojej skórze - rozkaza� cicho Michai� z ustami tuż przy jej uchu.- Poczujnoc, poczuj wiatr.Jesteś bezpieczna w moich ramionach.Noc jest piękna, kolory i zapachyprzemawiają do nas.Raven mruga�a jak oszala�a, nic nie widzia�a, nic nie rejestrowa�a.G�ęboko zaczerpnę�apowietrza.Ch�odne nocne powietrze zdzia�a�o cuda, pozwalając jej rozewrzeć ten potworny uściskna gardle.Na jej rzęsach �zy lśni�y jak klejnoty.Michai� przytuli� Raven mocniej, żeby mog�a poczuć jego wielką si�ę.Powoli, bardzo powoli,jej cia�o odpręża�o się, aż wreszcie przywar�a do niego, rozluzniona.Dotkną� jej umys�udelikatnym, ciep�ym muśnięciem i zobaczy�, że usi�uje odzyskać panowanie nad sobą.-Jestem tu z tobą, Raven.- Wymówi� te s�owa specjalnie g�ośno, żeby wydawać jej się jaknajbardziej cz�owiekiem.- Noc do nas wo�a, wita nas, s�yszysz to? Tyle piękna jest w pieśniowadów, stworzeń nocy.Pozwól to sobie us�yszeć.- Używa� rytmicznego, niemalhipnotyzującego tonu.Raven podciągnę�a kolana pod brodę, opar�a o nie czo�o.Ko�ysa�a się w ty� i w przód, jejkontakt z rzeczywistością wisia� na w�osku.Po prostu wdycha�a i wydycha�a powietrze, szczęśliwa,że może to robić, koncentrowa�a się tylko na tym.-Chcia�bym cię zabrać w jakieś bezpieczniejsze miejsce, gdzieś daleko stąd.- Szerokim gestemobją� poczernia�e ruiny niegdyś pięknego domuNie podnosi�a g�owy.Po prostu oddycha�a.Znów dotkną� jej umys�u.Nie obwinia�a go ozdradę.W jej myślach panowa� zamęt, by�a wstrząśnięta, rozpaczliwie usi�owa�a przetrwać.Ubranie, które lubi�a, i obecność Michai�a da�y Raven nieco pociechy.Jego lodowata furia,pragnienie krwawej zemsty pomog�y jej wrócić do życia.-Siostrzyczko.- Jacques i Grigori wyszli spomiędzy drzew.Kiedy Raven nie podnios�a wzroku,Jacques usiad� obok niej, k�adąc d�oń na ramieniu.- Wilki są dziś zupe�nie spokojne.S�ysza�aś jeprzedtem? Op�akiwa�y zniszczenie domu Michai�a.Teraz ucich�y.Zamruga�a, usi�owa�a skupić wzrok na twarzy Jacques�a.Nic nie mówi�a, jakby go niepoznawa�a.Drża�a, otoczona przez trzech potężnych mężczyzn.Móg�byś usunąć jej wspomnienia, zasugerowa� Grigori; nie rozumia�, dlaczego Michai� niezrobi� czegoś tak oczywistego.To by się jej nie spodoba�o.Nie wiedzia�aby o tym.Grigori nie kry� irytacji.Westchną�.nie doczekawszy się odpowiedziMichai�a.Pozwól mi chociaż ją uzdrowić.Michai�, ona jest ważna dla nas wszystkich.Niepotrzebnie cierpi.Na pewno wola�aby uporać się z tym sama.Grigori na pewno pomyśli, że zwariowa�, ale niezna� Raven tak jak on Mia�a odwagę i w�asny sąd o tym, co jest z�e, a co dobre.Nicpodziękowa�aby mu, gdyby dowiedzia�a się, że usuną� coś z jej pamięci.Między partneramiżyciowymi nie mog�o być niedopowiedzeń, a Michai� postanowi� już.że da jej czas.żebyprzywyk�a do tego, przez co razem przeszli.Dotkną� miękkiej jak p�atki róży skóry na jej twarzy, �agodnie przeciągną� palcem po kościpoliczkowej.-Mia�aś rację, maleńka.Zbudujemy nasz dom razem, bezpieczniejszy niż kiedykolwiek.Wybierzemy miejsce, gdzieś w giębi lasu, i nape�nimy mi�ością tak, że nawet wilki ją odczują.Oczy przybra�y niebieskofio�kowy odcień, gdy wpatrywa�a się w twarz Michai�a.Czubkiemjęzyka dotknę�a dolnej wargi.Uda�o jej się niepewnie uśmiechnąć.-Chyba nie nadaję się na Karpatiankę.- Jej g�os by� zaledwie cieniem normalnego tonu.-Jesteś dok�adnie taka, jaka powinna być karpatiańska kobieta - powiedzia� dwornie Grigori,tonem niskim i melodyjnym, w balsamicznej, uzdrawiającej kadencji.Michai� i Jacąues bylizafascynowani jego g�osem.- Nadajesz się na partnerkę życiową naszego księcia i z wolnej woliprzyrzekam ci swoją lojalność i ochronę, tak jak przysiąg�em to Michai�owi.- Z premedytacjąmówi� cicho, tonem, który zdawa� się przenikać do jej rozedrganych myśli, przynosi� ukojenie.Niespokojne spojrzenie Raven powędrowa�o w stronę Grigoriego.Oczy jeszcze pociemnia�y.-Pomog�eś nam - Poszuka�a palcami ręki Michai�a, ścisnę�a ją, ale nie odrywa�a wzroku odGrigoriego.- By�eś tak daleko.S�ońce sta�o wysoko, a jednak umia�eś nam pomóc.Nie mia�aś�atwego zadania, wyczu�am, kiedy skontaktowa�eś się ze mną, żeby odsunąć ode mnie to, co by�onie do zniesienia.Grigori zmruży� srebrzyste oczy, tak że sta�y się cienkimi kreskami rtęci.Hipnotyzującymi.Nieodpartymi.Obniży� g�os o oktawę.-Losy Michai�a i moje splot�y się; �ączą nas d�ugie, mroczne lata pustki i braku nadziei.Byćmoże jesteś nadzieją dla nas obu.Patrzy�a na niego z uwagą.-Chcia�abym, żeby tak by�o.Michai� poczu� nag�y przyp�yw mi�ości do niej i dumę.Raven mia�a w sobie tyle empatii.Chociaż jej umys� by� znużony i wyczerpany, a umys� Grigoriego przed nimi starannie zamknięty,zrozumia�a, że Grigori walczy o przetrwanie, że trzeba go jakoś wciągnąć w krąg świat�a i nadziei.Michai� móg� jej powiedzieć, że Grigori by� niczym woda przep�ywająca przez palce - niemożliwydo uchwycenia, niedający się kontrolować.Sam o sobie decydowa�, ten mroczny, niebezpiecznymężczyzna na skraju ziejącej otch�ani szaleństwa.Michai� ją obją�.-Zabierzemy cię gdzieś, gdzie jest bezpiecznie - przemówi� �agodnie jak do dziecka.Spojrzenie Raven przylgnę�o do Michai�a na d�ugą, przeciąg�ą chwilę.Jej uśmiech tym razemby� szczery, dosięgną� oczu i po raz pierwszy je rozjaśni�.-Gdybyście tylko mogli na siebie spojrzeć, wy trzej.Bardzo to mi�e z waszej strony, że mnietraktujecie jak kruchą porcelanową laleczkę, zw�aszcza kiedy trochę tak się czuję, ale Michai� jestwe mnie tak samo, jak ja jestem w nim.Czuję to, co on czuje i znam jego myśli, chociaż próbuje jeprzede mną ukrywać.- Nachyli�a się, żeby poca�ować go w pokrytą sinawym zarostem szczękę.-Kocham cię za to, że próbujesz mnie chronić, ale ja nie jestem s�aba [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki