Bez skrupułów Krantz Judith

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może mój dziennik był po prostu odbiciem tego stanu umysłu.Kiedyczułam się dobrze, nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby w nim coś zapisywać.Och, jaka szkoda, że wówczas nie miałam niczym niepohamowanej wiary w siebie, kiedybyłam na szczycie i mogłam pławić się w rozkoszach sukcesu.Niestety, nigdy taka nie byłam inie potrafiłam tego zmienić.Ten nieprawdopodobny, zupełnie nieoczekiwany sukces przyszedł,kiedy miałam już ponad pięćdziesiąt lat i dlatego nie spowodował żadnych istotnych zmian mojejosobowości.Właściwie to jest coś, co mnie rzeczywiście interesuje.Większość ludzi oczekiwała, że sukcesmnie odmieni, że stanę się snobką, że to mi uderzy do głowy, że będę zajęta wyłącznie własnąsławą, czyli, mówiąc krótko, zostanę kolejną okropną sławną osobistością , która pragnieutrzymywać stosunki towarzyskie tylko z innymi sławnymi osobistościami.To z czego nie zdawano sobie sprawy nigdy nie zdano sobie sprawy to fakt, że jeślisukces przychodzi pózno, kiedy twój charakter jest już całkowicie ukształtowany i życie uczyniłocię taką jaką jesteś takie zmiany nie są już możliwe.Jedyne zmiany, to zmiany wewnętrzne Naprzykład mogłam zostać przedstawiona jakiejś sławie i nie przejmować się, o czym będziemyrozmawiać, ponieważ wiedziałam, że jest to taki sam człowiek jak ja.Kiedy na małym przyjęciuznalazłam się sam na sam z Jackiem Nicholsonem, wiedziałam, że jako fani Lakersów mamy zesobą wiele wspólnego, a fakt że to był, wielki Boże, Jack Nicholson, nie uniemożliwił miprowadzenia normalnej, swobodnej rozmowy.A przed Skrupułami byłoby to niemożliwe.Przywykłam także do nieznajomych, którzy teraz są bardziej zainteresowani poznaniem mnie niżw przeszłości.Nauczyłam się przyjmować komplementy, ponieważ to, czego dokonałam, czynije wiarygodnymi i, kiedy patrzę na swoje książki, mam poczucie spełnienia.Zniechęcająca choć nieunikniona strona medalu to przyjaciele, których straciłam.Niektórzypo prostu nie mogli ścierpieć mego sukcesu; ich zawiść była zbyt wielka i zniknęli z mojegożycia, a zastąpili ich ludzie, których poznałam w swoim nowym wcieleniu.Każdy kto kiedyśodniósł sukces, nawet bardzo mały, wie, że tak właśnie jest, ale i tak to napawa smutkiem.Mimibyła wspaniała. Skoro to się nie przydarzyło mnie , powiedziała, jestem szczęśliwa, żeprzydarzyło się tobie. Oto zdrowa reakcja! Tak samo odbieram fakt, że ona ma córki a ja nie.* * *17 lutego 1980 roku, Księżniczka Daisy znalazła się na pierwszym miejscu listy Titnesa,detronizując Smiley s People Johna Le Carre.Jednak zanim w końcu mogłam ruszyć na tourn�e z Daisy, okazało się, że moja matka czujesię coraz gorzej.Byłam kilkakrotnie w Nowym Jorku, żeby się z nią zobaczyć przedrozpoczęciem tourn�e i stwierdziłam, że pogodziła się z myślą o śmierci, bo zebrała całą swojąbiżuterię, ułożyła na kolanach i spytała mnie, czy chcę, żeby zostawiła m to czy owo, czy też mato dać Mimi albo Shari.Nie mogłam znieść widoku, jak jej nieugięty duch przegrywa walkę,która utrzymywał ją przy życiu przez ostatnie siedem miesięcy.Rzecz jasna, nie miałam zamiaruodpowiadać na te pytania, ze względu na ich oczywiste intencje, ale nie mogłam jej powstrzymaćod ich zadawania, więc, wybrałam wyjście pośrednie, oświadczyłam, że nie potrzebuję żadnejbiżuterii i starałam się ją nakłonić, żeby na razie odłożyła ją na miejsce.Znalazłszy się z powrotem w Los Angeles, zajęłam się przygotowywaniem garderoby nazbliżające się tourn�e.Byłam jeszcze zbyt słaba, żeby pójść na zakupy, a poza tym trochęprzybrałam na wadze, zwłaszcza w pasie, więc postanowiłam poprosić Nolana Millera, żeby miuszył stroje, jakich potrzebowałam.Nolan, bardzo wysoki, bardzo przystojny i bardzo sympatyczny miał jedyną pracownię wmieście, o jakiej słyszałam, gdzie można było uszyć ubrania na zamówienie i gdzie bylizatrudnieni najlepsi krawcy, którzy wcześniej przeszli staż w Europie.Kreacją, jakiej naprawdę potrzebowałam, była suknia balowa, którą miałam włożyć naLighthouse Ball.Chciałam, żeby była biała, bardzo prosta, ale odpowiednio udrapowana, żebyzamaskować moją wagę, i luzna.Nie potrzebowałam w tym celu iść do scenografa Dyrcostó.Kiedy Nolan skończył szyć tę skomplikowaną suknię, mogłam ją założyć jedynie z pomocąSteve a, bo miała tyle trudnych do odszukania haftek.W ostatniej chwili zorientowałam się, że nie mam co założyć na tę suknię i poprosiłamNolana, żeby uszył jakaś pasującą do sukni pelerynę.Kiedy przyszłam na pierwszą miarę,okazało się, że peleryna jest prawie gotowa: biały szyfon, obszyty piętnastocentymetrową,puszystą lamówką z białych lisów. Nie sądzi pan, że będę wyglądała jak Lana Turner w latachtrzydziestych? wykrztusiłam, przerażona pomysłem założenia czegoś takiego w wyrafinowanymNowym Jorku. Oczywiście , rozpromienił się Nolan. Czyż nie jest to dobry pomysł?Nie, kochany Nolanie, to nie był dobry pomysł.Strój wylądował w Muzeum Okręgowym LosAngeles.Wkładałam go do zdjęć dla wszystkich nowojorskich dzienników i na fotografiachwyglądał wspaniale, ale czułam się w nim nieswojo.Jednak do Nolana musiało to dotrzeć, bo wparę lat potem, kiedy potrzebowałam sukienki na przyjęcie z okazji wydania powieści TylkoManhattan, które się odbywało w atrium Trump Tower, namawiał mnie na suknię luzną, bo wiepani, dlaczego , tym razem była to najlepsza sukienka jaką miałam, z liliowego szyfonu, prosta,której jedyną ozdobą był sztywny kołnierz z szyfonu w kwiaty.Kiedy przybyłam do Nowego Jorku, codziennie, zaraz po powrocie z tego młyna związanegoz public relations, odwiedzałam matkę.Była już w śpiączce, leżała w domu, w swoim łóżku imiała dwudziestoczterogodzinną opiekę pielęgniarską.Jerry Barondess, który nadal się niąopiekował, celowo jej nie odwiedzał, ponieważ i tak nic nie most zrobić, poza podawaniemsilnych środków farmakologicznych, ale ona tego zdecydowanie nie chciała.Obszernie zdawałam jej sprawę z tego, co się wokół mnie dzieje chociaż byłam niemal pewna,że mnie nie słyszy.Ten rodzaj porozumienia, który przypomniał mi czasy, kiedy jejopowiadałam o tym jak minął dzień w szkole, stanowił dla mnie ogromną pociechę.Byłyśmytylko my dwie w pokoju, jak to często bywało, kiedy byłam młoda i miałam jej coś doopowiedzenia, wiedząc, że mnie pochwali.W wieczór przed balem, poprosiłam Steve a, żeby następnego dnia odwiedził moją matkę,ponieważ czułam, że potrzebuję całej swojej energii, fizycznej i psychicznej, jaką potrafię zebrać,żeby przetrwać następny wieczór, zwłaszcza wobec tego przeczucia co do jej śmierci.Bałam się,że widok matki, leżącej w łóżku, teraz takiej drobnej i pożółkłej, ale nadal będącej sobą, chociażnie mogła już otworzyć oczu ani odezwać się, spowoduje, że mogę sprawić zawód setkom gościw sali balowej Plaża.Jednak Steve dzwonił do mnie kilkakrotnie w ciągu dnia, zapewniając, żejej stan jest stabilny.Sam bal był nadzwyczajny.Kiedy wraz ze Stevem weszliśmy do Plaża, przywitały nasoślepiające błyski fleszów, coś, czego nie doświadczyłam nigdy przedtem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki