[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Menger kiwał głową, w dalszym ciągu poruszony wszystkimi wrażeniami, jakie tu na niegospadły, i ostrożnie położył się na łóżku.Może po prostu nie miał odwagi oponować?Heike rozpiął mu koszulę pod szyją i odsłonił jego białe, wychudzone piersi, a następnierozsmarował na skórze przygotowaną miksturę.Adwokat spoglądał na niego z przerażeniemw oczach.Był wstrząśnięty wyglądem tego młodego człowieka w pierwszej chwili, kiedy gozobaczył, to naturalne.Teraz jednak wszelkie granice zostały przekroczone.�wmłodzieniec, jakby nigdy nic, radził się duchów, które przesuwają świeczniki, a potempoczynał sobie swobodnie z wyniszczonym ciałem Mengera.Czy można się dziwić, żeserce adwokata biło zbyt mocno i zbyt szybko?Tymczasem Winga przelała gotowy wywar do kubka i podała Heikemu.- Proszę to wypić takie gorące, jak tylko może pan przełknąć - powiedział Heike doadwokata.- Resztę zabierze pan do domu.- Ale zaczyna się robić pózno - powiedziała Vinga.- Adwokat Menger nie powinien chyba podróżować nocą?Heike wyprostował się.139 - Nie.Nocne powietrze jest zbyt zimne.Ale stangret czeka.Jak my to urządzimy?Po dłuższej naradzie ustalili, że adwokat powinien zostać na noc w domku Simena, Heikebędzie jak zwykle spał w szopie, a Vinga pójdzie do Kari, wnuczki Eirika.Stangret miałprzenocować u Eirika.Wszyscy oświadczyli, że im to odpowiada, adwokat zaś westchnął zrezygnacją.- Porozmawiamy jeszcze jutro rano - zdecydował Heike.- Teraz wszyscy powinni pójśćspać.Menger usiadł na łóżku.Powoli, jakby się dystansował od własnych słów, powiedział doHeikego:- Skoro macie takich.hm.takie potężne powiązania z tamtym światem.Dlaczego nieskorzystacie z ich pomocy przeciw Snivelowi?- Tak! - wrzasnęła Vinga z entuzjazmem.- Wezwijmy szary ludek!- A to znowu co takiego?- Moja matka, która nie była dotknięta, ani nic w tym rodzaju, opowiadała mi, że czasamiwidywała szary ludek w Grastensholm.No, może niedokładnie widziała, ale jakby domyślałasię obecności tych istot.Ciocia Ingrid nazywała je małym ludkiem, mama jednak mówiła, żeniektóre z nich wcale nie były małe, jak cienie uciekały i tłoczyły się w kątach, kiedy mamaprzychodziła.Mama używała nazwy szary ludek i opowiadała mnóstwo różnych historii zczasów, kiedy Ulvhedin i ciocia Ingrid mieszkali w Grastensholm.Dla tych dwojgasympatycznych szaleńców szary ludek był czymś w rodzaju służby.Czy ciocia Ingrid niemogłaby go do nas sprowadzić?- Zaraz, zaraz, nie galopuj tak - powstrzymał ją Heike.- Po pierwsze, nikt z naszychprzodków nie może tak sobie pojawić się w świecie żywych.Może się to zdarzyć jedynie zapośrednictwem dotkniętych lub wybranych.Na przykład za moim.Nie mogli ci przecieżpomóc, Vingo, dopóki ja się nie pojawiłem.Po drugie, ja nic nie wiem o tym szarym ludku,więc nie mogę sprowadzać go na ziemię.Po trzecie, to by wymagało mojej obecności wGrastensholm.A co mogłoby się stać, gdybym tam poszedł?- Chwileczkę - wtrącił Menger.- Szary ludek.Czy to są wasi przodkowie?- Nie, nie - zaprotestowała Vinga pospiesznie.- To coś całkiem innego.- Kim więc są ci szarzy ludkowie?- Pojęcia nie mam.- No, nie ma co - wymamrotał Menger.Sprawiał wrażenie, jakby zaczynał żałować, że podjąłsię poprowadzić sprawę tych szaleńców.140 Ale nie! To przecież jego jedyna szansa, żeby naprawdę dobrać się Snivelowi do skóry.Cidwoje są tak niewinni, że muszą wygrać proces.Pod warunkiem, że uda im się doprowadzićSnivela do sądu!W to jednak Menger chwilami poważnie powątpiewał.Sędzia Snivel nie zawaha się użyćwszelkich zbójeckich chwytów, by do tego nie dopuścić.Zrobi wszystko! Posunie się doostateczności.Menger zaczynał się lękać o życie obojga młodych.O swoje zresztą także, ale to miało terazmniejsze znaczenie, poza tym naprawdę jemu niewiele już się należy.Ale zdumiewające, jak lekko mu się oddychało po zabiegu Heikego.Ból w piersiach zelżał.Na pewno sprawiły to owe olejki eteryczne, zawarte w maści.Na podwórzu Vinga stała przez chwilę niepewna, czy powinna iść z Eirikiem i stangretem.Heike poszedł do swojej szopy, więc może i ona.?Nie, nie powinna.Akurat w tym momencie Heike rzucił jej przez ramię spojrzenie,rozbawione, ale i ostrzegawcze.Ech, on zawsze wie, co Vinga chciałaby powiedzieć, terazteż bez słów powstrzymał jej pytanie, czy może spędzić tę noc w szopie.Jakież to irytujące! Dała znak Eirikowi, że powinna ruszać, i wsiadła do powozu.Heike stał w progu, dopóki ekwipaż nie zniknął za drzewami.Nikt nie mógł się dowiedzieć, ile go kosztuje rozstanie z Vingą, jak bardzo pragnie mieć jąprzy sobie.Nie wiedząc o tym, że Snivel i Sorensen rozesłali szpiegów na wszystkie strony, troje ludzi wmałej chatce rozmawiało przez cały następny dzień, jak najlepiej poprowadzić sprawęsądową.Adwokat Menger nadziwić się nie mógł, na jak wiele stać jego wyniszczonyorganizm.Wypił eliksir, który przygotował dla niego Heike, a oboje młodzi obiecali znalezćwięcej ziół, bo kuracja musiała potrwać dłużej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
