Robert Jordan Koło czasu 02 Oko wiata cz.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. W jego twarzy nie było współczucia dla Sprzymierzeńców Ciemności, jego głos nieobiecywał zmiłowania dla Faina. Warto poświęcić jeden dzień, jeśli przynajmniejczęściowo możecie się dowiedzieć, z czym przyjdzie wam się zmagać w Ugorze.Częstoprzegrywano bitwy z powodu nieznajomości zamiarów wroga.Moiraine westchnęła i ponuro pokręciła głową. Lordzie Agelmar, gdybyśmy nie potrzebowali przynajmniej jednej nocy dobregosnu przed stawieniem czoła Ugorowi, pojechałabym tam za godzinę, choćby to sięwiązało z ryzykiem napotkania bandy trolloków w ciemnościach.Rozważ to, czegosię dowiedziałam od Faina.Trzy lata temu Czarny musiał ściągnąć Faina do ShayolGhul, aby go dotknąć, mimo iż Fain był całą duszą zaprzedanym SprzymierzeńcemCiemności.Rok temu Czarny mógł kierować Fainem, Sprzymierzeńcem Ciemnościza pośrednictwem jego snów.Tego roku Ba alzamon wdziera się do snów tych, którzyżyją w Zwiatłości i nawet pojawia się faktycznie, mimo że z trudem, w Shadar Logoth.Nie we własnym ciele, oczywiście, jednak każda projekcja umysłu Czarnego, nawettaka projekcja, która migocze i nie może się utrwalić, stanowi bardziej śmiertelneniebezpieczeństwo dla świata niż wszystkie hordy trolloków razem wzięte.Pieczęcie naShayol Ghul rozpaczliwie słabną, lordzie Agelmar.Nie ma czasu.Agelmar skłonił głowę na znak, że się zgadza, kiedy ją jednak podniósł, jego ustawciąż wyginał upór. Aes Sedai, mogę się zgodzić, że gdy poprowadzę wojska do Wąwozu Tarwina,nie będzie to nic więcej jak zwykła dywersja albo zamieszki na obrzeżach prawdziwejbitwy.Obowiązek wiedzie ludzi tam, dokąd i tak z pewnością zawiódłby ich Wzór,i nic tu nie obiecuje, że czyny nasze będą czymś wielkim.Nie mniej jednak nasza282walka pójdzie na marne, nawet gdybyśmy zwyciężyli, jeśli ty przegrasz bitwę.Skorotwierdzisz, że wasza grupa ma być niewielka, to ja na to powiadam zgoda , ale błagamcię, byś dołożyła wszelkich starań zapewniających ci zwycięstwo.Pozostaw tutaj tychmłodych ludzi, Aes Sedai.Przysięgam, że potrafię ich zastąpić trzema doświadczonymimężczyznami, którym nie sława w głowach.To biegle władający mieczami wojownicy,którzy w Ugorze okażą się nieomal równie przydatni jak Lan.Pozwól mi pojechać doWąwozu ze świadomością, że zrobiłem, co mogłem, aby ci dopomóc w zwycięstwie. Muszę zabrać właśnie ich i nikogo innego, lordzie Agelmar powiedziałałagodnie Moiraine. To oni stoczą bitwę przy Oku Zwiata.Agelmarowi opadła szczęka i wbił wytrzeszczone oczy w Randa, Mata i Perrina,a potem znienacka zrobił krok w tył, jego dłoń odruchowo powędrowała do miecza,którego nigdy nie przypasywał we wnętrzu fortecy. Oni nie są.Nie jesteś Czerwoną Ajah, Moiraine Sedai, jednak z pewnością nawetty nie.Na jego ogolonej czaszce nagle zalśnił pot. Oni są ta veren odparła uspokajająco Moiraine. Wzór oplata się wokół nich.Czarny nieraz próbował ich zabić.Trzech ta veren w jednym miejscu to dość, by zmienićotaczające ich życie, równie nieuchronnie, jak wir w rzece zmienia drogę płynącegonią zdzbła trawy.Gdy takim miejscem jest Oko Zwiata, wówczas Wzór może wpleśćw siebie nawet Władcę Kłamstw i na powrót go unieszkodliwić.Ręka Agelmara zaprzestała bezskutecznych poszukiwań miecza, nadal jednak patrzyłpełnym wątpliwości wzrokiem na Randa i pozostałych. Moiraine Sedai, skoro tak o nich mówisz, to tak jest, ja jednak tego nie widzę.Chłopcy ze wsi.Czy jesteś pewna, Aes Sedai? Stara krew powiedziała Moiraine rozszczepiona niczym rzeka rozwidlającasię tysiąc razy na tysiąc strumieni, jednakże czasem te strumienie łączą się z sobą, by napowrót utworzyć rzekę.Stara krew Manetheren, płynąca w żyłach prawie wszystkichtych młodych ludzi, jest silna i czysta.Czy wątpisz w siłę krwi Manetheren, lordzieAgelmar?Rand zerknął z ukosa na Aes Sedai. Prawie wszystkich.Zerknął ukradkiem na Nynaeve, która odwróciła się, by nie tylko słuchać, alerównież widzieć, wciąż jednak unikała widoku Lana.Pochwycił spojrzenie Wiedzącej.Potrząsnęła głową: nie powiedziała Aes Sedai, że on nie urodził się w Dwu Rzekach. Co wie Moiraine? Manetheren wolno powiedział wolno Agelmar, kiwając głową. W tę krewwątpił nie będę. Potem, znacznie szybciej, dodał: Dziwne czasy Koło sprowadza.Chłopcy z farm niosą honor Manetheren na Ugór, a przecież, jeśli jakaś krew może283zadać ostateczny cios Czarnemu, to jest nią jedynie krew Manetheren.Stanie się tak, jakchcesz, Aes Sedai. Zatem zaprowadz nas do naszych pokoi powiedziała Moiraine. Musimywyjechać razem ze słońcem, bo czas się kurczy.Ci młodzi mężczyzni muszą spać bliskomnie.Za mało czasu zostało przed bitwą, nie można pozwolić Czarnemu, by znowu ichzaatakował.Za mało.Rand poczuł na sobie jej wzrok, przypatrujący się jemu i jego przyjaciołom, ważącyich siłę i zadrżał.Za mało.UG�RWiatr targał połami płaszcza Lana, sprawiając, że czasem trudno go było zobaczyćnawet w słońcu, a Ingtar i stu żołnierzy, których lord Agelmar wysłał z nimi jakoeskortę do granicy, na wypadek gdyby napotkali rajd trolloków, urządzili pokaz mocy,tworząc podwójną kolumnę zbroi, czerwonych opończ i zakutych w stal koni, na czelektórej powiewał sztandar Szarej Sowy Ingtara.Bez wątpienia prezentowali równieniezrównany widok jak Gwardia Królowej, jednak wzrok Randa przykuwały główniewidoczne w oddali wieże.Miał cały ranek na przyglądanie się lancom Shienaru.Każda wieża stała na szczycie wzgórza, wysoka i masywna, oddalona o połowę miliod swej sąsiadki.Wyrastały na wschodzie i zachodzie, a dalej za nimi jeszcze następne.Wokół każdej kamiennej kolumny wspinała się spiralnie szeroka, osłonięta muremklatka schodowa, kończąca się przy ciężkich bramach w połowie drogi do zwieńczonegoblankami wierzchołka.Udająca się na wypad załoga garnizonu byłaby chroniona przezten mur aż do samej ziemi, natomiast wróg pragnący się dostać do bram, musiałby sięwspinać pod gradem strzał, kamieni i wrzącego oleju, lanego z wielkich kotłów, którewystawały z wybrzuszonych parapetów na górze.Na szczycie każdej wieży połyskiwałowielkie stalowe lustro, pieczołowicie opuszczone teraz w dół, tak by nie docierały doniego promienie słoneczne, umieszczone we wnętrzu wysokiej, żelaznej czaszy, w którejrozpalano sygnalny ogień w razie braku słońca.Błyskami można było przekazać sygnałdo wież bardziej oddalonych od granicy, te z kolei przesłałyby go następnym, aż wreszciedotarłby do fortec w głębi kraju, z których wysyłano wojsko dla odparcia ewentualnegonapadu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki