Pilipiuk Andrzej (Olszakowski Tomasz) Pan Samochodzik i Ikona z Warszawy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie istnieją już zbiory licznych instytucji.- Archiwa wojskowe i tak by nam się nie przydały - zauważył nasz przyjaciel.- Myślę, że zle rozumujecie - odezwał się szef.- Bo przecież większość cerkwi,którymi interesujemy się, była obiektami wojskowymi.- Co pan chce przez to powiedzieć? - zainteresowałem się.Rozparł się wygodnie.- Rosjanie, gdy opuszczali w 1915 roku Warszawę, oddając ją Prusakom, wywiezlikilkadziesiąt tysięcy dokumentów dotyczących Cytadeli Warszawskiej.Należy przypuszczać,że ewakuowano także papiery innych jednostek wojskowych oraz rosyjskiego zarządumiasta.- W Rosji mogły przepaść bez śladu podczas rewolucji - westchnął Michaił.- Przecieżrozgrywały się wówczas dantejskie sceny.Palono księgozbiory, biblioteki pałacowe.- Owszem.Ale dokumenty dotyczące Cytadeli Warszawskiej profesor LechKrólikowski odnalazł w archiwach Tobolska.- O nie! - nasz przyjaciel zerwał się na równe nogi.- W archiwach Tobolska jużbyliśmy.Ledwo uszliśmy z życiem!- On ma rację - powiedziałem poważnie.- Tam nie możemy szukać.Szef uśmiechnął się lekko.- Wy narozrabialiście.O mnie nie wiedzą.Ja pojadę.Wy zostaniecie w Warszawie ibędziecie kontynuowali śledztwo.- Daleka droga - mruknął nasz przyjaciel.- Samolotem to tylko kilkanaście godzin.Z Warszawy do Moskwy, tam nocleg inastępnego dnia łapię połączenie z Tobolskiem.W kilka dni przepatrzę zasoby archiwalne iwracam.Albo prześlę wam wyniki pocztą elektroniczną, przecież w Rosji na pewno sąkomputery.- Damy sobie radę pod pańską nieobecność - zapewniłem uroczyście.- Tylko nie narozrabiajcie, robaczki - uśmiechnął się i pogroził nam palcem.- Znamwasze możliwości.Kończyliśmy już pić herbatę, gdy nieoczekiwanie w restauracji pojawił się JerzyBatura.Nie zauważył nas, usiadł przy stoliku koło wejścia.Wsadziłem do ucha słuchawkęwshipera.Po chwili dosiadła się do niego kobieta.Była wysoka i jasnowłosa, wyglądała jakSS-manka po cywilnemu.- Stadelmann jest wściekły - powiedziała po angielsku.- Ikona, którą mu sprzedałeś,jest fałszywa.Mogliśmy tylko domyślać się jego zdumienia.- Nie sprzedawałem mu żadnej ikony - odparł zaskoczony.- Jeszcze jej nawet niezlokalizowałem.- Zgłosił się do niego jakiś mężczyzna, przedstawił się jako.Kaschanka.- Kaszanka? Nie znam żadnego Kaszanki? - Batura był coraz bardziej zdumiony.- Miał ikonę.I nie wciskaj kitu, że go nie znasz.Transakcji dokonali w twojej mecieprzy Stalowej.Pan Stadelmann kazał mi przekazać, że nie chce już z tobą robić żadnychinteresów.Wstała i wyszła.Batura siedział jak rażony gromem.Wstałem i podszedłem do niego.Położyłem mu dłoń na ramieniu.Drgnął, a zobaczywszy mnie podskoczył zaskoczony.- Wiesz co, Jerzy, ty chyba też nie rób więcej interesów z tym Stadelmannem -powiedziałem przyjaznie - bo dziewięć tysięcy dolarów zapłacił fałszywymi banknotami.Batura patrzył na mnie jak na upiora.- Skąd wiedziałeś? - wykrztusił.- Skąd wytrzasnąłeś fałszywą ikonę?- Tajemnica państwowa - oświadczyłem z godnością.Zostawiwszy wroga zadumanego przy stoliku opuściliśmy lokal.Michaił wyjął zkieszeni mały aparat cyfrowy.- Sfotografowałem tę damę - uśmiechnął się.- Myślę, że warto by ją rozpracować.- Słusznie - zgodził się z nim Pan Samochodzik.- To może być ważne ogniwo.Jerzyjest już zbyt dobrze znany policji i Interpolowi.Ona może być pośrednikiem miedzy nim azachodnimi kolekcjonerami i przemytnikami dzieł sztuki.Zastanawiał się dłuższą chwilę.- Pawle, zgłosisz się do nadinspektora Rawicza z tą fotką.Zapiszę ci adres pocztyelektronicznej.On nam pomoże.Wyjął z kieszeni telefon komórkowy i idąc przez park zadzwonił na lotnisko Okęcie.Pytał o połączenia z Moskwą.- Czeka nas sporo pracy - mruknąłem.- Ale to może jutro.Zapadał wczesny zimowyzmrok.***Dochodziła północ, gdy przez modem połączyłem się z siecią.Była już odpowiedz namoje pytanie.List od nadinspektora był dość lakoniczny:Kobieta na fotografii to Echter Wyndham.Prawdopodobnie pełni rolą pośrednika naczarnym rynku dziel sztuki.Uzbrojona, niebezpieczna.Uważajcie!- No, ładnie - mruknąłem.ROZDZIAA PITYBATURA UJTY " ZAKAZANA STREFA " NOCNE NAJZCIE " CO WIEDZIAAMALINOWSKI " DIABELSKI PODSTP " KRATERY W MORASKUDzwięk telefonu wyrwał mnie z zamyślenia.�sma rano.- Halo? - zagadnąłem.- Mówi Kozłowski - rozpoznałem głos dawnego zwierzchnika- Dzień dobry, panie generale, Paweł Daniec z tej strony.- Słuchaj no, mówi ci coś nazwisko Batura, Jerzy Batura?- Oczywiście, to nasz główny wróg.Nawiasem mówiąc teraz podstawia nam nogi.A co się stało?- Capnęliśmy waszego ptaszka dzisiejszej nocy.Zgadnij gdzie.- Jak przypuszczam, w Cytadeli - zaryzykowałem stwierdzenie.Generał dowodziłstacjonującym tam garnizonem.- Właśnie.Popełnił szkolny błąd.Przy bramie straceń brakuje jednego pręta w kracieprzy dawnym przejściu.Przecisnął się tamtędy i ruszył pozwiedzać zakazaną strefęwojskową.Nie przewidział, że stoi tam nasz czujnik ruchu, do tego oczywiście nie pomyślało tym, że zostawia ślady na śniegu.W każdym razie rżnie głupa.Nie wiedział, że to strefawojskowa i chciał sobie skrócić drogę znad Wisły na %7łoliborz.Komplet wytrychów rzucił wśnieg, ale znalezliśmy.Na razie jego adwokat nam tu bruzdzi.- Generale, czy mógłby mi pan wydać zezwolenie, abym trochę pokręcił się poterenie? - zapytałem.- Obiecuję, że nic nie wyszpieguję.- Jasne.Przepustka będzie czekać na bramie.- I jeśli można, wziąłbym ze sobą dwójkę znajomych.Tylko że to są cudzoziemcy.- Nie ma problemu.W zasadzie w Cytadeli nie ma już nic ciekawego, a to co jest,satelity dawno wyśledziły.- poznałem po głosie, że się uśmiecha.- Podaj tylko nazwiska,będą potrzebne do wystawienia przepustki.***Pół godziny pózniej zadzwoniłem do hotelu.Umówiliśmy się na miejscu.Był mrozny poranek.Znieg skrzypiał pod butami.Czerwone mury twierdzy,ozdobione ciężkimi nawisami świeżego śniegu, wydawały się ciemnopurpurowe.Za muramiwznosiły się wysokie wały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki