[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najedli się i zapakowali wozy.W nocy gorączkaLily całkiem ustąpiła i dziewczynka była wesołai ożywiona jak zawsze.Na śniadanie zjadła tyle sa�mo co Liisa.W ogóle nie było po niej znać śladów cho-roby.Biegała za Mattim, naśladując go we wszystkim.- Ta twoja córeczka przypomina jaskółkę - odezwałsię Tomas do Rozy uważnie obserwującej Lily.- Wy�gląda tak, jakby w każdej chwili miała pofrunąć.- Pragnę wierzyć w to, że poradzi sobie ze wszyst�kim - rzekła Roza z powagą.- I mam nadzieję, żejeśli będzie miała chęć pofrunąć, to pofrunie.Tomas przysunął się do niej o krok bliżej.Stanę�li w cieniu namiotu, podczas gdy pozostali zajęcibyli własnymi sprawami.Był dzień, nie pora, by po�wtarzać coś, co powiedzieli sobie pod gwiaz
dzistymniebem poprzedniej nocy.Oboje jednak czuli, żestali się sobie jeszcze bliżsi.Nic nie mogło ich roz�dzielić ani odebrać im tego, co ich łączyło.Związa�ni byli zorzą polarną.Tomas pośpiesznie wsunął rękę za kaftan i cośwyjął w zaciśniętej dłoni.Rozie ten gest wydał siędziwnie znajomy.Jakby już kiedyś przeżyła podob�ną sytuację.Zobaczyła, że Tomas ma na szyi zawieszony skó�rzany mieszek.Zbladła, a on, obserwując jej reak�cję, roześmiał się.Z
ciskając dłoń na zniszczonymworeczku, powiedział:- To nie upiory z przeszłości.To mój amulet.Za�uważyłem, że i ty nosisz na szyi cenny wisiorekprzedstawiający ptaka.Ja też mam coś cennego.Rozchylił woreczek, wyjął zeń błyszczącą srebr�ną broszkę i pokazał ją Rozie.Serce waliło jej młotem.Nie pojmowała, jak tomożliwe.Tomas trzymał w ręce broszkę, o którejwiedziała, że leży na dnie wyprawnego kufra Rais-sy w chacie w Alta.Była tego pewna, bo sama ją tamschowała, zamknęła kufer i ukryła klucz.Tomas położył broszkę na dłoni Rozy i zacisnąłjej palce wokół ozdoby.Musiała ją przytrzymać,czy chciała, czy nie.- Nie znajduję takich słów, które pojawiają sięw moich snach, ale bardzo chcę, żebyś przyjęłabroszkę.Należy tak samo do ciebie, jak i do mnie.Przypuszczam, że masz też tę drugą.- Drugą broszkę? - zapytała Roza.Odważyła sięwreszcie otworzyć dłoń i spojrzeć na srebrną ozdobę.Była zupełnie podobna do tej, którą pozostawiłaMattiasowi Raissa.Jeśli nawet różniła się jakimiśdrobnymi detalami, to nie sposób było to odkryć,nie widząc obu broszek równocześnie.- Właściwa broszka została znaleziona przy męż�czyz
nie bez twarzy.Przed stu laty zamarzł na pła�skowyżu.Jego wuj, Anders syn Pawy, zatroszczyłsię o to, by został pochowany w okolicy, którą takukochał.Anders rozpoznał broszkę z rodowego sre�bra po babce Mikkala.W jego rodzinie bowiem ży�wo rozprawiano, kiedy siostra Sigga nie otrzymałapamiątkowej ozdoby w prezencie zaręczynowymod Mikkala.Póz
niej Anders widział ją u Raiji.Ailoumarł, więc prawo do broszki przypadło w udzialedrugiemu synowi Mikkala.- Dostał ją Antę?Tomas pokiwał głową.- A więc to jest twój dowód?- Jedna historia mogłaby ci nie wystarczyć, byuwierzyć - odparł.- Pomyślałem więc, że dołożę dotego jeszcze broszkę.Antę był z natury sprawiedli�wy i traktował jednakowo swoje dzieci.Srebrnabroszka została stopiona i na jej wzór zrobione zo�stały dwie mniejsze.Jedną otrzymała Elle Mar ja,moja babka, a drugą brat mojej babki Mikkal Aslak.- Ta jest po twojej babce?Potwierdził.- Córka Mikkala Aslaka wyjechała do Finlandiii słuch po niej zaginął.Lubię myśleć, że wnuczka Mik�kala Aslaka wróciła do Norwegii ze swoją broszką.- Sądzisz, że Raissa była jego wnuczką?Tomas mrugnął na znak potwierdzenia.- Nie wiem - westchnęła Roza.- Jej broszka jest dokładnie taka sama jak moja.Nie zapominaj, że ją widziałem.Roza wiedziała, że ma rację.- Wez
tę na pamiątkę ode mnie, na pamiątkę ro�du, z którego oboje się wywodzimy.- Wzruszającramionami, dodał: - Kto wie, może któregoś dniazechcesz stopić obie broszki i zrobić z nich jednądużą dla twojej jaskółeczki?Roza pożegnała się.Nie starała się ukryć ozdoby,którą podarował jej Tomas.Rai ja przypięła broszkęod spodu koszuli, tak by nikt nie zauważył cennejozdoby, którą obdarował ją przybrany brat.Rozajednak wiedziała już, że przemilczanie wywołujeniepotrzebne cierpienie.Pokazała więc broszkę Mat-tiasowi i przypięła na piersi.Broszka pochwyciła sło�neczne promienie i lśniła, póki Roza nie zasłoniła jejpołami żakietu, by mieć pewność, iż jej nie zgubi.Na koniec pocałowała Tomasa raz jeszcze w podzię�kowaniu za prezent i na pożegnanie.- Odszukajcie mojego przyjaciela Aslaka, kiedydojedziecie do Kautokeino - upominał Tomas.-W tamtej okolicy też nie jest teraz bezpiecznie.Niewszyscy żyją tak, jak należy.Nie chcę, żebyście z ty�mi swoimi aniołkami trafili nie wiadomo do kogo.U Aslaka spokojnie możecie zatrzymać się na noc.To porządny człowiek.On mnie namówił na wyjazddo Karesuando w Wielkanoc.Gdyby nie on, nie usły�szałbym Laestadiusa tak pięknie nauczającego o zba�wieniu.Nie zdawałbym sobie sprawy z tego, co złe,i nie wiedziałbym, jak odnalez
ć właściwą drogę.Obiecali Tomasowi, że odnajdą Aslaka.Trzy dni póz
niej byli już w domu.W Samuelsborg zastali chatę w opłakanym sta�nie.Ktoś powybijał wszystkie okna, drzwi wisiałyna jednym zawiasie, a wnętrze wyglądało jak stra�towane przez bydło.Roza obeszła izby razem z bratem.Liisa nie mia�ła siły wejść do środka.Odwróciła się plecami dozagrody i płakała wtulona w ramię Mattiasa.Nawetdzieci zrozumiały, że stało się coś złego, i nie maru�dziły, by im pozwolono pobiegać.- Kto robi takie rzeczy? - zapytał Ole, podnoszącz podłogi nogę od stołka.Rozejrzał się wokół jakbyw poszukiwaniu niewidzialnego wroga, gotów wyma�chiwać drewnianą nogą jak mieczem w walce ze smo�kiem.- Kto, na niebiosa, waży się na taką niegodziwość?Walił drewnianą nogą o grube ściany z bali, prze�klinając tych, którzy dopuścili się podłości, wresz�cie, opadłszy z sił, oparł się o ścianę i osunął na pod�łogę.Wstrząśnięty, patrzył na zniszczenia dokona�ne w pomieszczeniu, które w niczym nie przypomi�nało teraz kuchni.- Ktoś zrobił to specjalnie! Jak można niszczyćczyjś dom? Kto robi takie rzeczy?- Spłodziłeś dziecko tej dziewczynie? - zapytałaRoza.-Jakiej? - zapytał, nie rozumiejąc, kogo Roza mana myśli.Jego błękitne oczy przypominały kawa�łeczki nieba.- Tej, którą sprowadziłeś do domu przed rokiem.Tej, która niby miała wam tu usługiwać.- A.tej.Naprawdę zapomniał o tym dziewczęciu! Rozanie była w stanie pojąć, jak można być do tego stop�nia pozbawionym uczuć.- Możliwe, że spłodziłem - odparł niechętnie.- I jeszcze się pytasz, kto mógł dokonać tu takichzniszczeń? - Teraz Roza była zaskoczona.- Przecieżta dziewczyna miała na pewno braci albo ojca, w któ�rym nagromadziło się dość złości, by szukać zemsty.- Ja ciebie nigdy nie pomściłem - odezwał się cicho.- Nie - odparła Roza z pociemniałą twarzą.- Alemojej czci nie było co bronić.To jednak mogła byćporządna dziewczyna.To do ciebie podobne, Ole:zniszczyć życie porządnej dziewczynie.- Pewnie była.- Czy to dla ciebie wystarczająca nauczka? - za-pytała [ Pobierz całość w formacie PDF ]