McNab Andy Nick Stone 04 Nim zapadnie mrok

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dalej napisano, że pewni ludzie, do których należałem i ja,uważają, że granice Panamy znajdują się na północy i południu.Mylą się, gdyż ten kraj graniczy z sąsiednimi na zachodzie i wscho-dzie.Takie informacje mogły być dla mnie ważne, gdybym musiałzwijać się stąd w pośpiechu.Nie chciałbym przez pomyłkę wylą-dować w Kolumbii: wpadłbym z deszczu pod rynnę.Jedyna drogaucieczki wiodła na zachód, do Kostaryki, krainy taniej chirurgiiplastycznej i wakacji połączonych z nurkowaniem.Wiedziałem otym, ponieważ przeczytałem tę informację w gazecie leżącej w po-czekalni w Moorings.Tygrysia Lilia zasnęła i chrapała donośnie, wiercąc się na fotelui co chwila puszczając bąki.Otworzyłem oba wyloty nawiewu po-wietrza nad naszymi głowami i skierowałem je na nią, usiłującprzedmuchać smród.Na trzech stronach ględzenia i zdjęć usiłowano mnie przekonać,że Panama jest znana na całym świecie ze względu na znajdującysię na jej terenie kanał łączący Morze Karaibskie z Pacyfikiem oraz rozbudowane usługi bankowe.Oprócz tego znalazłem jeszczekilka zdjęć wielobarwnych kwiatów, z podpisami przypominają-cymi, jakie to piękne miejsce i jakimi jesteśmy szczęściarzami,mogąc tam lecieć.Oczywiście nie wspomnieli o operacji SłusznaSprawa, czyli inwazji Stanów Zjednoczonych w 1989 roku, zmie-rzającej do usunięcia generała Noriegi i zlikwidowania handlu92narkotykami, który sprawia, że tak doskonale prosperują tutejszebanki.Wszystkie te cudowne miejsca, które zalecano zwiedzić, bez wy-jątku znajdowały się na zachód od miasta Panama i były nazywaneinteriorem.Nie wspomniano ani słowem o tym, co znajduje się nawschodzie, szczególnie o przesmyku Gap: dżungli na granicy zKolumbią.Wiedziałem, że w prowincji Darien trwa nigdy niekoń-cząca się wojna.Duże grupy handlarzy narkotyków i partyzantów zazwyczaj łączących jedno zajęcie z drugim działają na pogra-niczu obu państw, uzbrojone po zęby.Jest tam nawet kilka poste-runków wojskowych, bo miejscowi usiłują dorobić trochę groszana uprawach, a uzbrojone helikoptery panamskiej policji całymidniami warczana niebie, zaangażowane w walkę, której nie mogąwygrać.Niektórzy żądni przygód ludzie podróżują tam, aby obser-wować ptaki lub szukać rzadkich orchidei, po czym stają się za-kładnikami lub trupami, kiedy natrafią na coś, czego handlarzenarkotyków woleliby nikomu nie pokazywać.Wiedziałem także, że handlarze, szczególnie z FARC, trochę sięrozzuchwalili, po tym jak siły zbrojne Stanów Zjednoczonych wy-cofały się z Panamy.Zapuszczali się coraz dalej na zachód, a po-nieważ miasto Panama znajdowało się zaledwie sto osiemdziesiątkilometrów od granicy z Kolumbią, pewnie wszyscy tam trzęśliportkami.Przejrzawszy resztę magazynu i nie znalazłszy niczego ciekawe-go poza kolorowymi reklamami, powachlowałem nią sobie twarz,gdy Tygrysia Lilia ponownie pierdnęła i chrząknęła.Patrząc na bezkresny błękit Morza Karaibskiego, myślałem omojej ostatniej rozmowie z Joshem.Miał rację, że mnie opieprzył;zrobiłem to już chyba ósmy czy dziewiąty raz.Kelly potrzebowałastabilizacji i normalnego domu.Właśnie dlatego pozostawała podjego opieką.Nie dzwoniąc, kiedy miałem czas, lub telefonując wnieodpowiednich porach, wcale jej nie pomagałem.Powinienem być tam dzisiaj, żeby całkowicie zrzec się opieki93nad Kelly na jego rzecz, zmieniając obecny układ, w którym obajbyliśmy odpowiedzialni.Jej ojciec w testamencie ustanowił Josha imnie prawnymi opiekunami dziewczynki, ale zamieszkała ze mną.Nawet nie pamiętam, jak do tego doszło tak jakoś.Podano posiłek i próbowałem wyjąć tacę z poręczy fotela.Oka-zało się to trudne, gdyż Tygrysia Lilia zajmowała nadprogramowąprzestrzeń.Lekko nią potrząsnąłem, a ona otworzyła jedno mętneniebieskie oko, po czym z urazą odwróciła się na drugi bok.Dostałem zapakowany w folię posiłek, który przypomniał miPetera obsługującego zbieraninę z przytułku i rapującego: Krysz-na, Kryszna, hari Kryszna, hari Kryszna, hari rama!.Odwinąłemfolię i zobaczyłem makaron z serem.Nabierając go widelcem iostrożnie poruszając ręką, żeby nie szturchnąć mojej sąsiadki,postanowiłem przesłać tym chłopcom od Kryszny jakiś datek, jeślitylko wrócę stąd cało.Ta myśl o Peterze zaskoczyła mnie.Napłynę-ła nie wiadomo skąd, co ostatnio często mi się zdarzało.Chciałemjak najszybciej pogrążyć się w bezpiecznej rutynie roboty i zapo-mnieć o takich dziwactwach, zanim wyląduję u czubków.Pochłaniając makaron, rozmyślałem o zadaniu i skąpych in-formacjach, jakie przekazał mi Sundance.Hasłem kontaktowymprzy spotkaniu z Aaronem i Carrie Yanklewitzami była trzynastka.To dobry sposób i świetnie działa.Liczby są lepsze jako hasła, po-nieważ łatwiej je zapamiętać.Kiedyś hasło podane mi w punkciekontaktowym brzmiało: Książę zje dziś z twoją matką wędzonąrybę na kolację , a jako odzew miałem powiedzieć: Wędzona rybajest ciężkostrawna.Kto to wymyślił, do cholery?Liczby są również bardzo dobre dla ludzi, którzy nie przeszliodpowiedniego przeszkolenia lub tak jak ja za skarby nie mo-gą zapamiętać odzewu.Ci Yanklewitzowie mogli należeć do jedneji drugiej kategorii.Nie miałem pojęcia, czy byli doświadczonymi94agentami, którzy wiedzieli, jak sobie radzić w terenie, i mieli mitylko zapewnić zakwaterowanie i wikt, czy też może amatoraminiepotrafiącymi utrzymać języka za zębami.Zwykle wolałem działać w pojedynkę, ale tym razem nie miałemwyboru.Nie znałem miejsca zamieszkania obiektu ani jego zwycza-jów, a ponadto miałem bardzo mało czasu, żeby się tego dowie-dzieć.Zjadłszy, opadłem na fotel i wyciągnąłem nogi, żeby dać ulgęobolałym mięśniom brzucha.Przeszywający ból między żebramiprzypomniał mi, jak twarde i wytrzymałe są buty Caterpillar.Usiłując złagodzić kłucie w piersi, powoli odwróciłem się ple-cami do Tygrysiej Lilii i opuściłem zasłonę okna.Pod nami aż pohoryzont rozpościerała się już zielona dżungla, z tej wysokościwyglądająca jak największy na świecie półmisek brokułów.Naciągnąłem koc na głowę, żeby nie czuć smrodu.10Samolot wylądował dziesięć minut wcześniej, o 11.30 czasumiejscowego.Wysiadłem jako jeden z pierwszych i poszedłem zaznakami wskazującymi drogę do hali bagażowej i kontroli celnej,mijając rzędy foteli z nierdzewnej stali i skóry.Po trzech godzinach pobytu w klimatyzowanym wnętrzu skwarrąbnął mnie między oczy.W ręku trzymałem dwa formularze, któ-re otrzymałem do wypełnienia na pokładzie samolotu: jeden dlaurzędników �migracyjnych, drugi dla celników.W pierwszym na-pisałem, że zatrzymam się w Marriotcie.Te hotele są wszędzie.Oprócz ubrania, które miałem na sobie dżinsy, podkoszulek iwiatrówka wziąłem ze sobą portfel z pięciuset dolarami.Podją-łem je z bankomatu w hali odlotów na lotnisku w Miami dziękinowej karcie Visa, wystawionej na moje lipne nazwisko przez Roy-al Bank of Scotland.Czując się jak jeden z ludzi z Camden, przejrzałem się w lustrzew toalecie.Miałem twarz wymiętą z niewyspania i włosy sterczącejak u lidera topowego zespołu pop.Niepotrzebnie się niepokoiłem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki