King Stephen Szkieletowa Zaloga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak było w redakcjiod trzech lat, ale tego ranka byłem w stanie myśleć wyłącznie o jednym: Gdybym tylko go wyłączył,zaraz pojąłbym, co jest grane.Wiem, że gdybym go wyłączył, mógłbym myśleć.Spytałem: A to co, Jim?.On na to: Cholernie mi przykro, że to właśnie ja muszę przekazać ci tę wiadomość, Henry.Od stycznia 1970 roku �Logan's� nie będzie już publikował literatury.Redaktor sięgnął po papierosa, ale jego paczka była pusta.- Czy ktoś może mnie poczęstować papierosem? - spytał.%7łona pisarza podała mu salema.- Dzięki, Meg.Zapalił go, wyrzucił zapałkę, zaciągnął się głęboko.W ciemności rozbłysnął wesoły, czerwonyognik.- No cóż, nie mam wątpliwości, że Jim wziął mnie za szaleńca.Spytałem go: Można? iwyłączyłem ekspres z kontaktu.Pamiętam, że opadła mu szczęka. Co u diabła, Henry? - spytał. Nie umiem myśleć, kiedy działa coś takiego - wyjaśniłem.Interferencje.I chyba rzeczywiście w towierzyłem, bo naraz zacząłem myśleć zupełnie jasno. Czy to znaczy, że mnie wywalasz? -spytałem, a on powiedział: Nie wiem, to zależy od Sama i kolegium.Po prostu nie wiem, Henry.Ale ja miałem mu wiele do powiedzenia.Myślę, że Jim spodziewał się, że będę go błagał opracę.Znacie to powiedzenie: Wystawiony tyłkiem do wiatru ? Jestem pewien, że nie zrozumie gonikt, kto nie stał się nagle szefem nieistniejącego działu.Ale ja nie błagałem go o pracę i o to, by Logan's dalej publikował opowiadania.Błagałem goo Rega Thorpe'a.Najpierw powiedziałem, że mogę przesunąć jego opowiadanie na grudzień. Numer grudniowy jest zamknięty - powiedział Jim.- Przecież o tym wiesz.A tu mamydziesięć tysięcy słów. Dziewięć tysięcy osiemset - poprawiłem go. I ilustrację na całą kolumnę.Daj spokój. Wywalmy rysunek - poprosiłem.- Słuchaj, Jimmy, to świetnie opowiadanie, być możenajlepsze, jakie się nam trafiło od pięciu lat. Czytałem je i wiem, że jest dobre - powiedział Jim.- Ale tego nie możemy zrobić.Nie wgrudniu.Przecież to Boże Narodzenie! Do cholery, Henry, chcesz dać czytelnikom pod choinkęopowiadanie o facecie, który zabija żonę i dziecko? Chyba. - Tu przerwał i widziałem, jak zerknąłna ekspres.Wiecie, równie dobrze mógł skończyć głośno.Pisarz powoli skinął głową, nie spuszczając wzroku z cieni na twarzy redaktora.- Zaczęła mnie boleć głowa.Na początku było to zwykłe ćmienie, tyle że znów nie mogłemmyśleć.Przypomniałem sobie, że Janey Morrison ma na biurku elektryczną temperówkę.I tejarzeniówki w gabinecie Jima.Piecyki.W bufecie przy końcu korytarza stały automaty do kawy i takdalej.Jakby tak głębiej się nad tym zastanowić, cały budynek trzymał się przecież wyłącznie dziękielektryczności.Dziwne, że ktokolwiek może tu cokolwiek zrobić.To wtedy właśnie pojawiła się tamyśl, myśl o tym, że nic dziwnego, Logan's musi paść, bo przecież nikt tu nie może trzezwomyśleć, a nie może trzezwo myśleć, bo go wpakowano do wielkiego budynku oplecionego kablamikompletnie zakłócającymi przebieg fal mózgowych.Pamiętam, jak myślałem, że gdyby pojawił siętu lekarz z elektroencefalografem, to wykresy byłyby.no tak.po prostu wstrętne.Pełne tychspiczastych linii alfa oznaczających złośliwego guza mózgu.Już samo myślenie o tym spowodowało, że głowa zaczęła mnie boleć.Ale próbowałem dalej.Zapytałem, czy nie mógłby pogadać z Samem Vaderem, naszym naczelnym, by puścił Rega Thorpedo numeru styczniowego, jako pożegnania z literaturą, jeśli inaczej się nie da.Jako ostatnieopowiadanie w Logan's.Jim bawił się ołówkiem i kiwał głową.Powiedział: Wspomnę mu o tym, ale wiesz, że to niezadziała.Mamy tu opowiadanie pisarza z jednym hitem na koncie i mamy opowiadanie JohnaUpdike'a, równie dobre a może nawet lepsze. To Updike'a nie jest lepsze! - zaprotestowałem. No, dobrze.Jezu, Henry, nie musisz przecież wrzeszczeć!. Nie wrzeszczę! - wrzasnąłem.Patrzył mi w oczy przez dłuższą chwilę, a mnie coraz bardziej bolała głowa.Słyszałemjarzeniówki brzęczące jak złapane w butelkę muchy - obrzydliwy dzwięk.Wydawało mi się też, żesłyszę, jak Jane włącza temperówkę.Oni to robią specjalnie, pomyślałem.Chcą mnie ogłupić.Wiedzą, że ja nie wiem, co powiedzieć, kiedy ta.kiedy to wszystko.Jim mówił jeszcze coś o poruszeniu tych spraw na kolegium, obiecywał, że zasugeruje, by nieprzerywać druku opowiadań nagle, tylko wykorzystać te, które już zaplanowałem, chociaż.Wstałem, przeszedłem przez pokój i wyłączyłem światło. A to po co? - spytał Jim. Już ty dobrze wiesz po co - odpowiedziałem mu.- Powinieneś wynieść się stąd, Jimmy,inaczej nic z ciebie nie zostanie.Wstał i podszedł do mnie. A ty powinieneś chyba wziąć wolny dzień i odpocząć, Henry.Idz do domu, wypocznij.Wiem, że ostatnio żyłeś w napięciu.Chcę, żebyś wiedział, że zrobię w tej sprawie, co tylko będęmógł.Czuję to samo co ty.no, może prawie to samo.A ty powinieneś pójść do domu, położyć się,pooglądać telewizję. Telewizję - powiedziałem i roześmiałem się.To był najlepszy dowcip, jaki kiedykolwieksłyszałem. Jimmy, powiedz coś ode mnie Samowi Vaderowi, dobra?. Co takiego, Henry?. Powiedz mu, że potrzebuje fornita.Całej drużyny.Ha, fornita? Dwunastu fornitów!. Fornity - powtórzył Jim.- W porządku, Henry.Powiem mu.Z całą pewnością mu powiem.Ból głowy był już po prostu nie do zniesienia.Prawie nic nie widziałem.Gdzieś tam, w głębimózgu, rodziła się myśl: Co ja powiem Regowi? Jak on to przyjmie?. Sam złożę zamówienie, tylko jeszcze nie wiem do kogo - powiedziałem głośno.- Może Regbędzie miał jakiś pomysł? Dwanaście fornitów.Niech zasypią fornusem całą tę pieprzoną redakcję!Każdy kąt!.Chodziłem naokoło gabinetu, a Jim gapił się na mnie z otwartymi ustami. Wyłącz wszystko, Jimmy.Powiedz mu to.Wyłączyć wszystko! Nikt nie może myśleć przytych wszystkich elektrycznych interferencjach, prawda?. Prawda, Henry.Na sto procent.Po prostu idz do domu i odpocznij.Prześpij się albo coś. I fornity też.Nie lubią tych interferencji.Rad, elektryczność, wszystko jedno.Daj imkiełbasy.Masła orzechowego.Czy możemy zgłosić na to zapotrzebowanie?.Straszny ból głowy, jak czarna kula, tkwił mi pod czaszką, za oczami.Widziałem wszystkopodwójnie i nagle poczułem, że jeśli się nie napiję.że po prostu muszę się napić.Jeżeli na świecienie ma fornusu, a jakaś racjonalna część mnie samego tłumaczyła mi, że z pewnością nie ma, toszklaneczka była jedyną na świecie rzeczą zdolną postawić mnie na nogi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki