Jordan Penny Saga rodu Crightonów 02 Doskonały plan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znając go,była pewna, że chciałby to naprawić, jakoś wynagrodzić, aleona nie mogłaby znieść jego szlachetności i starań, byzadośćuczynić krzywdzie.Bo przecież oboje wiedzieli, żenie tego pragnie, że z całej duszy chce od niego czegośinnego.Mogła wytrzymać jego niechęć i pogardę, obronić sięgniewem i złością, ale była bezradna wobec wyszukanejgrzeczności i współczucia.To dlatego błagała Samanthę, byją zastąpiła, by stanowczo i definitywnie odrzuciła jegospóznione przeprosiny.Niech wie, że już za Uózno, żeniczego nie da się naprawić, że ona wcale tego nie chce.I nawet jeśli coś między nimi zaiskrzyło, to ta chwila minęła.Znudził ją i teraz gdzie indziej poszuka szczęścia.No właśnie, powtórzyła w duchu, rozbierając się i bosoidąc z sypialni do łazienki.Przyciemniła światło i powoli,jakby dopełniając tajemnego rytuału, zaczęła zapalać świe-ce.Mogła liczyć na siostrę.Sam zrobi wszystko jak należy,nie pozostawi mu złudzeń.Pójdzie ostro, co do tego niemiała wątpliwości, balansując na granicy dobrego wy-chowania, ale nie przekraczając jej.Płonące świece wydzielały miłą kwiatową woń, wypeł-niały wnętrze upojnym aromatem.Nie będę płakać, po-wtarzała sobie Bobbie.Nie warto.Szkoda, że Luke jej nie kocha, ale kiedyś nadejdziedzień.Zagryzła usta, próbując przeciwstawić się smut-kowi, jaki ogarnął jej duszę.Sypnęła garść soli, wodazbłękitniała.W ciepłym świetle świec jej skóra miałabrzoskwiniowy odcień, jaśniała złociście; miodowe włosyjedwabistą falą spadały na ramiona, gra światła i cieniapodkreślała krągłości figury.Patrzyła na swoje odbicie i naraz tknęła ją myśl, że takwygląda dziewczyna czekająca na spotkanie z ukochanym.Poczuła łzy w oczach, weszła do wanny i zanurzyła sięw gorącej, pachnącej wodzie.Oparła głowę na poduszeczcei rozmarzona zamknęła oczy.Aagodne dzwięki muzyki Vivaldiego sączyły się z taś-my, rozrzewniając, poruszając najczulsze struny.Usta jejzadrżały, nieśmiała łza wymknęła się spod powieki, potemdruga.Zatopiła się w cierpieniu, w poczuciu beznadziejnościi pustki.Zwiat zewnętrzny odpłynął, była sama ze swoimbólem.W powietrzu wibrowała muzyka.Nie usłyszała,kiedy ktoś na dole otworzył drzwi, nie słyszała kroków naschodach.Nigdy nie zamykała na zamek drzwi do łazienki.Miesz-kała sama, więc nie było takiej potrzeby.Miała zamknięteoczy.Nadal było cicho i tylko czyjś zdyszany oddech przy-wrócił ją do rzeczywistości.Otworzyła oczy; pośpiesznie poderwała się z wody, bysięgnąć po ręcznik i zamarła w pół ruchu, z przerażeniemi niedowierzaniem wpatrując się w stojącego na proguLuke a. Luke! Co ty tu robisz? Jak.? A jak myślisz? wymamrotał zmienionym głosemi, nim zdążyła coś zrobić czy powiedzieć, pochwycił jąw ramiona i wyjął z wanny, nie zważając na jej protesty, nazmoczony garnitur, na nic.To nie jest zwykły pocałunek, pomyślała oszołomiona,kiedy poczuła na wargach jego usta, żarliwe, nienasycone.Głód domagający się zaspokojenia, rozpaczliwa tęsknota,desperacja.to wszystko było w jego uścisku, w sposobie,w jaki ją całował, w jaki ją przytulał.Zadrżała, zabrakło jejpowietrza.Był tak blisko, znowu tak blisko.I już nic poza nimi nie było ważne, nic się nie liczyło.Czuła jego zapach, bijące od niego ciepło, spychane w zapo-mnienie uczucia odżyły z dawną siłą, przebudzone prag-nienia spalały i domagały się spełnienia.Luke drżał jak ona.Kochali się szaleńczo, niecierpliwie, jakby czas zaraz miałsię skończyć, jakby świat miał przestać istnieć.Oszołomie-ni, pijani radością i szczęściem, zatracali się w miłości,upajali sobą.Poczuła łzy w oczach, gdy w nagłym olśnieniuuświadomiła sobie, że w tej właśnie chwili dali począteknowemu życiu.I wiedziała, że powinna zaufać głosowiinstynktu, że jej nie zawiedzie.Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła palcami jegopoliczka.Ucałował jej dłoń. Musimy porozmawiać powiedział cicho.Gwałtownie potrząsnęła głową, zamknęła oczy: Nie.Bała się tego, co od niego usłyszy.Teraz, kiedypragnienie zostało zaspokojone, może. Musimy powtórzył, nie przyjmując do wiadomościjej odmowy. Dlaczego nie powiedziałaś mi prawdy? zapytał cicho. Myślałam, że mi nie uwierzysz wyznała. Och, Bobbie.Z trudem przełknęła ślinę, kiedy podniosła na niegowzrok i w jego oczach ujrzała łzy. Ale co ty tu robisz? zapytała łamiącym się głosem. Byłam pewna, że Sam widziała się z tobą i.i już maszwystarczające powody, by mnie nienawidzić.Uśmiechnął się i popatrzył na nią uważnie. Myślałaś, że dałbym się nabrać? %7łe wziąłbym ją zaciebie? Musnął ustami jej piersi, a jej znowu zabrakło tchu. Nie mogę się skupić poskarżyła się z �smiechem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki