Holt Anne Hanne Wilhelmson 2 Błogosławieni, którzy pragnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czarne litery na zaśniedziałymmosiądzu.Kiedy otworzyła szklane drzwi na piętrze, podbiegi do niejpies, merdając ogonem.Drgnęła przestraszona, ale uspokoił jąmężczyzna, który, sądząc po stroju, nie mógł być adwokatem.Nosił wyświechtane dżinsy i adidasy.Uśmiechnął się, wziąłzwierzaka na smycz i przyjaznie go łajając, zaprowadził do ja-kiegoś gabinetu.W głębi długiego korytarza leżał inny pies,duży, ciemnoszary, z łbem ułożonym na łapach i smutnymspojrzeniem, jakby świetnie rozumiał, przez co przeszła Kristi-ne.Chuda, dobrze ubrana dziewczyna w recepcji będącej jed-nocześnie centralką telefoniczną wskazała jej drzwi za szarymsmutnym psiskiem.- Przedostatni pokój na lewo - powiedziała ściszonym głosem iuśmiechnęła się.- Proszę - usłyszała Kristine, zanim jeszcze zdążyła zapukać.Może jednak tamten mężczyzna byl adwokatem, bo kobietazajmująca ten gabinet nie nosiła wprawdzie adidasów, ale mia-ła na sobie klasyczne chińskie balerinki i dżinsy, a takżebluzkę, jak uznała Kristine, z H&M.Pokój również nie nosiłżadnych śladów luksusu, a na dodatek w kącie leżał trzeci pies,chudy i brzydki kruczoczarny kundel z wielkimi pięknymiślepiami.Może posiadanie psa stanowiło warunek otrzymaniapracy w tej kancelarii?Olbrzymie, lekko wygięte w łuk biurko zajmowało prawie całygabinet.Półki z książkami były proste i częściowo puste, a napodłodze, oparty o regał, stal idiotyczny wielki pluszowy kot.Nieładny i wcale nie zabawny, ale razem z malutkim pla-stikowym policyjnym radiowozem, tanimi plakatami w anty-ramach i kwitnącym niecierpkiem w białej osłonce oswajał tomiejsce i czynił je mniej przerażającym.Adwokatka wstała i wyciągnęła rękę do wchodzącej Kristine.Była chuda jak szczapa, plaska jak deska i miała rzadkie jasnewłosy, którym na próżno starała się dodać objętości, upinającje w coś w rodzaju koka.Z jej twarzy jednak biła życzliwość,uśmiech byl piękny, a uścisk dłoni mocny.Zaproponowała ka-wę, przyniosła beżowy pusty segregator i zaczęła odspisywania danych osobowych.Kristine H�verstad nie miała pojęcia, po co tu przyszła.Zaskarby świata nie znalazłaby w sobie siły na złożenie zeznań poraz kolejny.Kobieta czytała jej w myślach.- Nie musisz mi opowiadać o samym gwałcie - uspokoiła ją.- Dostanę dokumenty z policji.Zapadła chwila ciszy, ale nie wydawała się kłopotliwa.Poprostu kojąca.Adwokatka z uśmiechem popatrzyła na Kristineibyć może czekając, aż ta sama coś powie, zajrzałado jakichś dokumentów, które nie mogły dotyczyć jej.AleKristine siedziała wpatrzona w pluszowego kota, dłoniągładząc podłokiet- nik krzesła.Prawniczka wciąż się nieodzywała, więc młoda kobieta wzruszyła ramionami i wbiławzrok w podłogę.- Korzystasz z czyjejś pomocy? Psychologa lub kogoś takiego?- Tak.W zasadzie to osoba z opieki społecznej, ale to wszystkojedno.- W czymś ci pomaga?- Akurat w tej chwili chyba nie bardzo, ale wiem, że to ważne.Perspektywicznie.Byłam u niej dopiero raz, wczoraj.Adwokat L�vstad zachęcająco pokiwała głową.- Moje zadanie jest właściwie bardzo ograniczone.Mam byćkimś w rodzaju ogniwa łączącego cię z policją.Jeśli będzieszchciała się czegoś dowiedzieć, musisz się po prostu kon-taktować ze mną.Policja ma mnie informować na bieżąco.Zreguły to zaniedbują, ale miałaś szczęście co do osoby kierują-cej śledztwem.Ona zwykle się przejmuje.Obie się uśmiechnęły.- Tak.Rzeczywiście wydaje się w porządku - potwierdziłaKristine.- No i mam ci pomóc w uzyskaniu odszkodowania.- Odszkodowania? - zdziwiła się dziewczyna.- Tak.Masz prawo do odszkodowania.Albo od sprawcy, albood państwa.Wprowadzono specjalny system.- Nie interesuje mnie żadne odszkodowanie!Kristine H�verstad zdumiała własna reakcja.Odszkodowanie?Jakby ktokolwiek mógł zaoferować jej sumę zdolną naprawićcałą tę krzywdę, zatrzeć tę straszną czarną noc, któraprzewróciła do góry nogami cały jej świat.Pieniądze?- Ja nic nie chcę!Gdyby jej kanaliki Izowe nie były wycieńczone, zaczęłabypłakać.Nie chciała pieniędzy.Jeśli mogłaby wybierać, zażyczy-łaby sobie odtwarzacz wideo z życiem nagranym na poręcznątaśmę.Cofnęłaby wtedy czas i w tę ostatnią sobotę pojechałabydo ojca, zamiast dać się unicestwić we własnym mieszkaniu.Ale to było niemożliwe.Dolna warga, a zaraz za nią cała brodazaczęły jej się trząść.- Chcę z powrotem swoje życie! Nie odszkodowanie! - Ostatniesłowa wypluła jak zepsute jedzenie.- Uspokój się.- Adwokatka wychyliła się nad biurkiem ipochwyciła jej spojrzenie.- O tym wszystkim możemy poroz-mawiać pózniej.Możliwe, że dalej będziesz myśleć tak samo,wtedy oczywiście do niczego nie będziemy cię zmuszać.Alemoże zmienisz zdanie.Na razie to zostawmy.Czy w tej chwilipotrzebujesz jakiejś konkretnej pomocy? W czymkolwiek?Wysoka, szczupła dziewczyna patrzyła na adwokatkę przezkilka zastygłych sekund.W końcu się poddała.Położyła głowęna biurku i zasłoniła ją rękami.Włosy zakryły jej twarz.Przezpół godziny płakała bez łez, a adwokatce nie pozostawało nicinnego jak głaskanie klientki po plecach i szeptanie słów, któremogłyby ją uspokoić.- Gdyby ktoś mógł mi pomóc - szlochała dziewczyna.- Gdybyktoś mógł pomóc tacie! - Wreszcie podniosła głowę.-Właściwie nie chcę mieć do czynienia z policją.Nie obchodzimnie, czy go złapią, czy nie.Chcę tylko.- Znów owładnął niąpłacz, ale teraz przynajmniej siedziała prosto.- Chcę, żeby ktośmi pomógł.%7łeby ktoś pomógł ojcu.On się do mnie nieodzywa.Cały czas jest przy mnie, chciałby mi nieba przychylić,ale.Nic nie mówi.Boję się, że może.Płacz znów odebrał jej glos [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki