§ Cooke Elizabeth Tajemnice Rutherford Park

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. O co chodzi? zapytał. Znacie go? Znacie Maurice a Fredericka? Kto to?William powoli opuścił się na krzesło po drugiej stronie biurka i wbił wzrok w leżące nanim książki książki należące jeszcze do jego ojca, które dziś rano przygotował sobie doczytania. Nie nazywa się Maurice Frederick szepnął ze straszliwym niedowierzaniem w głosie. Nazywa się Charles de Montfort. Nie odrywał wzroku od biurka.Siedział nieruchomo,niczym rażony gromem. Ojciec H�l�ne. mruknął. Co ojciec H�l�ne? zapytała Octavia.Spojrzał na nią. Tak się nazywał.To jego imiona.Maurice Frederick de Montfort.Nastała straszliwa cisza.Harry oparł rękę na ramieniu matki. O, Boże.To niemożliwe.Louisa jest.to znaczy, ona. urwał w połowie.Octavia nie odrywała wzroku od Williama. Nie wiesz? wyszeptała. Naprawdę nie wiesz, czy on jest twoim synem? Nigdy nie miałem pewności. A Charles.miał pewność? Jak mógłby ją mieć? Może H�l�ne powiedziała jemu coś, co ukryła przed tobą? Na przykład, że na pewnojesteś jego ojcem? Czyż nie dlatego pojawił się w Londynie i zażądał tak wiele? Jeśli coś wiesz,Williamie, musisz mi to powiedzieć.Teraz. Ja. zaczął William, marszcząc czoło. H�l�ne nie była w stanie powiedzieć, kto byłojcem. A więc przez te wszystkie lata usiłowała ci to wmówić, kiedy tak jej było wygodnie. Tak.Tak właśnie robiła.Harry stał i zbity z tropu próbował złapać sens ich rozmowy. Więc jest szansa.że to wszystko kłamstwo? Nikt tego nie wie.Prócz samej H�l�ne odpowiedział William. Ale to wszystko, co zaszło w tym roku.Chcecie powiedzieć, że mogło byćbezpodstawne? %7łe domagał się pieniędzy, mimo że nie jest twoim synem? Harry wybuchnąłhisterycznym śmiechem, po czym dodał: Chcesz mi, ojcze, powiedzieć że mam przyrodniegobrata, a równocześnie, że być może wcale nie mam przyrodniego brata? Co za farsa rzuciłgłosem pełnym sarkazmu. Nie odzywaj się tak do ojca ostrzegła go Octavia.Harry chciał odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili, widząc zmartwienie na twarzy matki,powstrzymał się.Przeniósł wzrok na ojca. Dobry Boże zauważył ta kobieta owinęła sobie ciebie wokół palca.Grała ci, jakchciała, a ty przed nią tańczyłeś, taka jest prawda. William otworzył usta, by zganić syna lubzaprzeczyć, ale najwyrazniej nie znalazł słów.To, co usłyszał, było bowiem ewidentną prawdą.Cóż stwierdził Harry. Jedno jest pewne.Nie możemy pozwolić, by ten cholerny łajdakwywiózł gdzieś Louisę.%7łeby sprawił, że biedna dziewczyna uwierzy. przerwał i twarz mupobladła. Wiem, dlaczego ją uwiódł.%7łeby rzucić ci wyzwanie.Zemścić się na tobie powiedział do Williama. Przecież o to mu chodzi, prawda? Za to, że go odrzuciłeś.%7łe nie dałeśmu ani pieniędzy, ani nazwiska. Być może przyznał William. Jeśli tak rzeczywiście jest, to postąpił okrutnie mruknęła Octavia. Biedna Louisa.Harry zmarszczył czoło, myśląc intensywnie. Ale chyba jeśli nie wie, kim ona naprawdę dla niego jest siostrą przyrodnią czy obcaosobą.nie ożeni się z nią? Nie zrobiłby tego?Octavia wydała stłumiony szloch i zaczęła cicho płakać. Nie wiem, czym się kierował. William westchnął bezradnie. Nie mam pojęcia, jakiemiał motywy.Harry potrząsnął głową. Ale Louisa twierdzi, że mają zamiar się pobrać.On nie może przecież w Paryżuprzyznać się, że to był spisek, i zostawić ją tam na łaskę losu? Nie wróciłaby przecież sama wymamrotała Octavia. Nie poradziłaby sobie. A więc porzuci ją domyślił się Harry. Jeśli ta kobieta mu powiedziała, że Louisa tojego siostra, zrobił to tylko po to, by się zemścić.Na przekór.By jej złamać serce, by ją porzucić. Tak samo, jak jego porzucono dodała Octavia.William w rozpaczy potrząsnął głową.Octavia spojrzała na męża. H�l�ne wie, kto był ojcem, czy sama nie jest pewna? zapytała cicho. Okłamywałaciebie, własnego syna czy siebie samą? Kogo? Nie wiem powtórzył William.Ciągłe rozpatrywanie całej historii nie ułatwiałosprawy. W takim razie nie wiesz za dużo zauważył Harry.Czekał, aż ojciec go zgani, pogrozimu, ale w odpowiedzi ujrzał na jego twarzy tylko coraz głębszą rozpacz.Na widok słabości ojca,jego niezdolności do działania Harry tak bardzo się zdziwił, że nie mógł wydobyć z siebie anisłowa. Bawiła się z tobą w kotka i myszkę przez tyle lat powiedziała niewyraznie Octavia,nie spuszczając wzroku z Williama.Ten nie odpowiedział.Wbił wzrok w podłogę. I oto teraz wszyscy przez to cierpimy, najbardziej zaś Louisa ciągnęła Octavia bardzocicho która albo zostanie wciągnięta w kazirodcze małżeństwo, albo porzucona.Albo przyjdziejej żyć w jakimś potwornym układzie z H�l�ne. Zamknęła oczy, jakby chciała ukryć ten obrazw głowie, nie pozwolić mu wydostać się poza własną wyobraznię.Pomyślała o córce w zasięguH�l�ne i pod jej wpływem.Louisa nie będzie w stanie zmierzyć się ze skrzywionym charakteremH�l�ne.Do Octavii nagle dotarło, że właśnie o to mogło chodzić H�l�ne chciała zawładnąćLouisą, wysłała Charles a, by oczarował ją i ściągnął do Paryża, a wszystko po to, by oderwać jąod rodziców, posiąść, ukształtować po swojemu, zmienić i nastawić przeciwko nim. Ale dlaczego miałaby się mścić, gdyby Charles nie był twoim synem? spytała.Prawdatej brzemiennej w konsekwencje uwagi zawisła między nimi grobową ciszą.Harry próbował znalezć odpowiedz. A może to nie ma nic wspólnego z H�l�ne zasugerował. Tylko po prostu Charleschce nam dokuczyć.Próbuje do ciebie dotrzeć, niszcząc Louisę.Tylko i wyłącznie z powodupieniędzy.I dlatego, że odmówiłeś mu nazwiska Cavendish.Być może działał na własną rękę,a jego matka nie miała z tym nic wspólnego.William ze ściśniętym sercem patrzył na cierpienie i niepokój żony.Chciał wyciągnąć doniej rękę, pocieszyć ją, ale wnętrze miał jak z kamienia, a w piersi poczuł nagły, przeszywającyból.Zaczerpnął powietrza i patrzył, jak Harry ramieniem otacza plecy matki. Nie płacz, mamo szeptał. Znajdziemy ją.Pojedziemy do Paryża.Przywieziemy jądo domu. Powinnam była zostać w Londynie mówiła cicho Octavia. Powinnam była zostać.Harry wyprostował się.Ojciec i syn przez chwilę spoglądali na siebie w milczeniu.W końcu William skinął głową. Pojedziemy tam potwierdził. I to natychmiast. Podszedł do drzwi i otworzył jeprzed Harrym.Kiedy syn go mijał, William obejrzał się na Octavię.Siedziała blada jak ściana,milcząca, a na jej twarzy malowało się wiele sprzecznych emocji. Nie opuszczaj mnie, błagam rzekł.Słowa te zostały wypowiedziane tak cicho i przejmująco ledwie słyszalnym szeptem że myślała, iż się przesłyszała nawet, gdy drzwi się za nim zamknęły i słychać było tylko jegokroki oddalające się po kamiennej posadzce wielkiego holu.John Gould spędził cały poranek w swoim pokoju.Kiedy służba przyniosła mu śniadanie,był pochłonięty pisaniem listów do rodziców.Oznajmił, że wraca do domu, chciałby wypłacićzainwestowane fundusze i prosi ojca, aby się tym zajął.Napomknął, choć na razie pomijającszczegóły, że nie wraca sam, i zapytał o stan prawny ziemi na Long Island.Siedział tak przez pewien czas i wyglądał przez okno na zielone trawniki Rutherford [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki